Üstümde hiçbir şeyim yok, çıplak kaldım bir anda. NAsıl titriyorum, keşke bir görsen, versen kıyafetlerimi geri ya da gitmeme izin versen. Gerçi tutmadın kolumdan, çekiştirmedin kaçmayayım diye ya da ayağımda zincirlerim yoktu biliyordum ama...
Alamadım gözlerinden kendimi. O gözlerde sanki gecenin bir vakti fırtına çıkmıştı da okyanusta, ben o dipsiz karanlıkta titremekteydim bilinmezlikten. Işıkalr vardı arada bir yanıp sönen, bunlar da şimşekleriydi fırtınanın. Ellerimi ğöğsümün altında birleştirdim, Titremeyi dururmak istercesine daha çok sardım kendimi, sıktım kollarımı.
Sanırım bir süre sonra ben alıştım, denizdeki dalgalar yavaşladı, artık sadece boyum kadarlar:).Gözlerimi yere devirdim o bir çift gözden. Konuşmaya çalıştım, ses tellerim titriyordu, vazgeçtim.Sonra yeni bir deneme, sesim çıkmadı bu kez de. Sanki ilk kez nefes almaya çalışır gibiydim, hava bir ateş gibi yalayarak geçerken boğazımı, tıkandı ilerleyemedi bronşlardan, iki kapıyın da zorladı, kendimi daha çok sıktım ama olmadı vazgeçtim. Kollarımın acıdığını farkettim, ellerimle kollarımı öyle çok sıkmıştım ki, farkedince kollarımı rahat bırakmaya karar verdim ama hala titremem geçmemişti. O bir çift göze tekrar baktım sadece şimşekleri farkedebildim o karanlıkta, ama fırtınanın korkunç homurtusu gelmedi bu kez, siyah bulutlar dağılmamıştı ama fırtına dinlenmeye geçmişti anlaşılan. Kollarımı bırakabilirdim artık.
Geri dönmüştüm, üstümde gri eşofmanım ve beyaz tişörtüm, hala biraz titriyordum ama olsun derin bir nefes aldım dakikalardır hiç nefes almamışım gibi. Evet herşey eskiye dönmüştü, fırtınalı okyanus gecesinden tek hatıra kolumdaki acı dışında.
yarım saat kadar sonra ayrıldım ordan, bunları bir kez daha yaşamayı göze alamayarak:(
içimizin acıması yaşadıklarımızdan değil, yaşadığımızı yok saydıklarımızdanmıs....
beni görmenin senin için hiç bir anlamı olmadığını bildiğim kişi için....
ithaf olunmustur