Adam yorgundu...Hani birisi çıksa karşısına adaletinle yargılayacak kadar da kırgındı herkese...Küskündü aşka sevgiye...İçine doldurduğu ilahi aşka sarılıp uyurdu gecelerde...Ama insan olmanın fıtratından taşıyamazdı yalnızlığı yediremezdi başına gelenleri kendince...
Hakkın adaletine sığınıp avuturken yaşlanan bedenini sevilmek istiyordu ve doyasıya sevişmek gecelerde...Yapamadıklarına inatla mutlu görünmeye çalışıp işe veriyordu kendini çalıştıkça genç kalacaktı zihni az düşünüp az hırpalayacak tı kendini...Yorgunluk savaşlarına girdikçe zihnindeki karmaşa insanlar güvensizliği günden güne büyüyordu içinde...Kapatamadığı kocaman bir boşluğu vardı artık kendinin...

Adam yorgundu küskündü hayata...Kimseyi görmez olmuştu artık mutsuzluğunun sarhoşluğundan...Tükenen ömrüne bakıp yine bugün insanlara faydalı oldum kendime faydam da ibadetimle dokundu diye iç geçirirken diğer insanların yaptıkları hataları ayıklamakla meşkul du zihninden...Oysa insan kul olduğundan kusurluydu oda sevmeliydi ki kusurları olsun ve sığındı Rab/bi bu kurularını örtsün...

Adam yorgundu bıkmıştı bazen yaşamaktan kalabalıkta kaybolmak istiyordu yalnızlığınla ama dönüp çarptığı hala kendisiydi farkına varmadan...