İçimi kemiriyor yokluğun… Sensizliğin etrafıma yaydığı hüznü teneffüs ediyor ciğerlerim ve ben yine ruhumun sensizlikle boğuşmasını sükût içinde izliyorum… Sana ait hiçbir cümle kurmuyorum artık kuramıyorum doğrusu… Eskiden tüm cümlelerimin öznesi senken şimdi bütün cümlelerimin içinde saklı olan gizli öznesin. Hayatımdan yavaş yavaş çıkarıyorum galiba seni. Önce içinde sen olan hayaller kurmamaya başladım sonrada öznesi sen olan cümleler. Bir yabancı gibi geçiyorum önünden, bir selamı bile esirgeyerek. Ardıma bakmıyorum yürürken, geçmişi tozlu raflarında bırakıp yoluma devam ediyorum eskiden olduğu gibi. Bazen bir aşk şarkısında çıkıyorsun karşıma, bazen bir şiirin mısrasında… İşte sadece o zaman geliyorsun aklıma. Bazen de ağlamak istiyorum hiç yere ağlamaktansa seni getiriyorum aklıma. O zaman yaş olup akıyorsun gözlerimden ve ben hala senin için bir şeyler yapmış olduğumun farkındalığında öylece kalakalıyorum tek başıma yatağımda… Ama sadece bazen. Ve kurtuluyorum sana ait her şeyden yavaş yavaş… Ucu yanık bir kâğıttaki el yazını, seni düşünerek yazdığım bütün şiirlerimi dedim ya sana ait ne varsa şimdi bir geri dönüşüm kutusunun içini süslüyor… Nasıl yaptın diye sorma bana. Kolay olmadığını tahmin ediyorsundur. Kaç kere gidip geldim tekrar almak için. Nasıl bir savaş verdim içimde biliyor musun?


Her acıyı tattım seninle,her acıyı tattırdın bana. Sen başka sevdaların koynunda teselli ararken derdine ben bu dertle yaşamayı seçtim.İşte aramızdaki tek farkta buydu.Sen biten bir aşkın acısını kaldıracak kadar güçlü değilken,ben bu aşkın acısını tek başıma yaşayacak kadar güçlü ve ardından tek bir kötü söz söylemeyecek kadar onurluydum…


Şimdi alışmaya çalışıyorum içinde sen olmayan yeni hayatıma. Aynama sızan yabancıyla tek başıma kaldım hayat yolunda.Şimdi sen duymasanda benden öznesi sen olan cümleler ben gizli öznesi sen olan cümleler kuruyorum yürek dilimle…