Eski sevgilimle yeni hayallerimizin olduğu bir dönemde, yıllanmışlığa dayayıp yaralı sırtımızı tekrar arkadaş olduk. Yine de sorgularım; önceleri arkadaş mıydık?
Eskisi kadar güzel değildi mesafemiz. Erimeyen bir köprü olmuş gururdan doğma heveslerimiz.
Tüm bu kuraklığa rağmen nisan yağmuru nihayetindeydi sözleri; hala bana titreyen yüreği, sızlatan, elde değil benim kadınım`dı o, titretiyordu sonbaharları karalayan gölge misali.
Bana İstanbul`u anlattı; yokluğumdaki eylem tenhalarındaki kavgaları, davaları. Marmaris`te serin eylül geceleri çıkmayan sokaklarımızı, mühür olmuş yasak aşkların masalını döktü; bir zamanlar vurgusunu yaptığım o gençlik ahıma.
Anılar...
Aşk tohumu filizlenme hevesinde olsa bile uzaktı artık güneşimiz!
Kim bilir, kandırıldık; bir daha doğmayacaktı umut, olmayacaktı aşkın meyveleri.
Nasıl mesafe olmasın der gibi bakar gözleri, kapalı olan, şimdi kim bilir hangi düştedir, benden yoksun bedenen
yangın kahvesi mateme de hesap sorulmazdı ki!
Ve sonra uyandım yanında eski sevgilimin; yanında yeni dediği ölümsüz bir aşk prensi.
Eskimeyen sıfatına şiirler fısıldadım, onlar uyudu; ben hiç uyanmayan sabahlara dünlerden kalma aşk falları kapattım...