Şairlerin kaderi yâri yanında bir an uzaklaşınca şiirlerine koşar hece hece yârini anlatır, bir anlık ayrılığını anlatır mısra mısra.

En büyük korkusu hele yeni sevmiş ise, kavuşmamak ayrı kalmak korkusu yüreğini sarmış ise destan destan ayrılık şiirlerini yazar…

Tüm hecelerinde mısralarında ayrılık yazan-yedi adet heceyi silmek ister – hayatında düşüncesinde şiirlerinde, bu kelimeler içindeki sevinci öldüren kelimelerdir şair için.

Karşıdan bakıldığında nazlı yâre bakmaya doyamayan şair ayrılık kelimesi ile ölür, kendini şiirlerin dünyasına kapatır unutmak için yazar durur….

Yine yârin özlemi ile sokalar da onu arar kokusu sinmiştir tüm Şehri’ne, mıhlanır kalır şehrin sokaklarında, uzakta sevdiği geldiği anda yüreği mısraları halay çeker sevinçten işte şair sevince yazar üzülünce yazar ayrılığı yaşayınca yazar hem de karşısındaki hüzünlenince aşk acısı çekince… de yazar, sesi kulak ile duyulmayan tüm sessiz feryatları duyarda yazar, şiirlerinde hüzne ayrılığa aşk acısına tebessüm ederek yazar, yazar ki karşısındaki tebessüm etsin az gülümsesin…

Sevda acısından insanlar ölmesin az sabırla dayansın diye yazar şair, yüreklerde kimsenin duyamadığını göremediği feryadı hisseder de yazar şair, nasıl mı? Şair olmak öylesine lüks odalarda ahım şahım bir yaşantı ile yaşama ile olunmuyor, aşk acısını en derinde yaşama ile dert sıkıntı ile gece gündüz arkadaş olmak ile şair olunur ve şiirler…… yazılır.

Şair için sevdiği, sevda dolu yürüme ile bitmeyen aşk dolu yoludur, sevdiğinin bakışlarında hece hece aşk şiirlerin yazarak anlatamadığı, tüm bedenini sessizce saran aşkın umman denizinde mutluluk ile gezindiği…. Okyanusudur.

Mehmet Aluç