Hayatın tadı neydi. Kendime hep sormuşumdur.Mutlu olmam gereken hallerde mutsuz ya da yoksun insanları düşünerek mutsuz etmişimdir kendimi.

Sorun neydi ,seneler süren durgun bir hayat ve güzel görünen her şeyi yaşamıştım.Sorunlar ve hastalıklarda vardı . Tam her şey bitti derken hayatımın yönü değişmişti. Ben kendi hayatımın iplerini elime almıştım artık.

Bu seferde karşıma birçok zorluk çıkmıştı. Bana zor günler yaşatan insanlar ve o günlere ve koşullara göğüs germek için yardımcılarda vardı. Hepsine duacıydım hala da öyleyim.

Bir çok badire atlatmıştım ,inancımdı beni koruyan belki de. Dost dediğim bana yardım eden insanlardan da darbeler yedim..

Hepsi boştu neyi anlamalıydım. Sorun buydu,ne olmalıydı hayatım da ve kimler.Neler benim yapıma göre değildi.Eledim tüm bunları kendimle çok baş başa kaldım.
Şaşalı olmamıştı hiç hayatım sıradandı.. İmrendiğim hayatların içine soktu beni yaratan görmemi sağladı ve anlamam gerekende buydu belki de . Ben sıradan olmayı seviyordum.

Ruhun bir deneyimi vardı enim ki de bu olmalıydı. İçi dışı farklı olmak beni üzüyordu. Olduğum gibi olmak ve bunu sağlayan ortamlar kişilerdi beni mutlu eden..

Şimdilerde hayatı olduğu gibi kabullendim ,canım yanmıyor artık.Anda ne yapmam gerekirse onu yaparak, hem işte hem evimde huzuru yakaladım..
Bana hem kendi hem başkalarını inceleme duyguları gözlemleme güdüsünü veren yaratana şükür olsun....

Bir kez daha anladım ki duygular ve kabullenme en güzel ilaç... Olması gereken kendiliğinden oluyor. Ne fazla çabalamak ne de bırakmak çözüm değil...Kuyu kazar gibi oluyor insan..

Mutluluk kendimde ve ben onu yakaladım...Sade durağan hayatım da hep vardı göremediğim için özür diliyorum kendimden sevgiyle