0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
438
Okunma
Bir kirpiğim düştüğünde, üflerken seni dilerdim. Makyaj yapmamışsın derdin, kaldırmıyordu ki gözlerim daha fazla ağırlığı. Sen severdin kirpiklerimi, rimel bile sürdüremezdin. Yaşanmış yılların anısına düşüyor gözyaşlarım, senin adına değil ki. Parmaklarım parmaklarına değdiğinde sonum olurdu. Şimdi teninin ıslaklığını hissediyorum, acı veriyor, fakat üşüyorum. Halbuki ben senin teninin kokusunu, dokunuşunu, nefesini bile severdim. Yelda’nın sonbaharında kapıyorum gözlerimi, duyamıyorum. Sallanıyor koltuğum ucunda oturmuş bekliyorum... Geleceksin diyorum, kandırıyorum. Oyun oynuyorum fakat biliyorum, gelmeyecek değil, gelemeyeceksin.Varlığını değil, yokluğunu hissettireceksin. Ben zaten sensizliği bir nefesim gibi çektim içime, daha fazla yakamaz, acıtamaz canımı.
