Saatlerdir yağan yağmurun yorgunluğu şehri esir almıştı.Ortalık sessizleşmeye başlamış . Koskoca sokakta gözlerini bir açıp bir kapayan fenerler dışında kimsecikler kalmamıştı .Titreyen ay ışığı altında kaldırımlar aydınlanıyordu .Bu ıssız sokakta ürpertici sesler işitiyordum . Kah seslerin geldiği yöne doğru dönüyorum , kah uyuklamaya başlıyorum . Eve çok yaklaşmıştım . Elleri fenerli iki adamdan biri bana yönelerek :
-Bacım gece gece buralarda ne yapıyorsun ?... Hiç korkmaz mısın?’’dedi .
Bir kabahat işlemiş yaramaz çocuklar gibi boynum bükük :
-Kusuruma bakmayın, oğlum biraz hastalandı . Feride hanım kızımızda hemşiredir , belki bir hal çaresini bulur diye düşündüm . Ancak Feride hanım kızımız sizlere ömür .
Adamlar bu sözlerden sonra - biraz hüzünlü - yanımdan uzaklaştılar .

Loş merdivenleri çıkarak evime ulaştım . İçeri girip rahmetli eşimin terliklerini giydim . Oğlum yorganın içinde kurtarılmayı bekleyen yaralı güvercin gibi duruyordu . Kısık sesiyle :
-Feride abla geldi mi ’’ dedi . Sesinde ki çaresizlik içimi burkuyordu . Bende onun kadar çaresizdim .Yıllar önce kocasını veremden kaybetmiş yaralı bir anne olarak şimdi aynı günleri oğlumda yaşıyordum sanki . Ona ’’ Feride’nin önemli bir işi varmış , yarın tekrar çağırırım . Hadi sen şimdi uyu yarın doktor bulurum sana .’’dedim. Yavrum gözlerinin kapayana kadar bekledim , dualar okudum .

Ertesi gün koltuğun bir köşesinde uyurken buldum kendimi . Kalktım, hemen mutfaktan bir hap ve bir bardak su koydum oğlumun yanı başına ’’Yavrum hadi kalk ilacını iç’’ dedim. Kalkmadı . Defalarca aynı kelimeleri söyleyip durdum ama nafile . Neden ’’Anam’’ diye boynuma sarılıp öpmüyordu ? Gözlerim doluyor başım dönüyordu . Birden bir kapı sesi duydum . Hıçkıra hıçkıra kapıyı açtım . Gece gördüğüm iki adam ve bir istanbul beyefendisi kapımın önünde dikilmişlerdi .

-N’oldu Cemile Hanım ?
-...
-Oğlunuz için gelmiştik . Ben doktorum .
-Geç kaldınız ..
Beyefendi aniden içeri girip oğlumun nabzını yokladı . Başını öne eğdi .
-Başınız sağ olsun . ’’ dedi .