Arap devesi ile çölde giderken müthiş bir kum fırtınasına yakalanmış. Kum fırtınası öyle bir hal almış ki dayanılacak gibi değilmiş. Ortalık göz gözü görmez bir hal alınca arap çöl ortasında çaresiz devesinden inmiş. Devesini ıhdırmış(çökdürmüş) heybesinde bulunan çadırı çıkartmış, bin bir meşakkatle açıp içine girmiş.

Kum fırtınası başladığı zaman kum dağları adeta yer değiştirir. Saatteki hızı 130 km bulan kum fırtınasının günlerce sürdüğü olur. Bu fırtına da öyle uzun süren, şiddetli bir kum fırtınası olduğu için deve dışarıda perişan, sahibine seslenmiş:

- Sahip merhamet eyle, hiç değilse başımı çadırına sokayım. Mahvoldum, dayanamıyorum demiş.

Arap merhamet gösterip devenin başını içeri sokmasına izin vermiş. Bir müddet sonra deve:

- Sahip dayanamıyorum merhamet eyle ayaklarımı da bir zahmet içeri alayım. Yoksa öleceğim sen de devesiz kalacaksın demiş.

Sahip düşünmüş taşınmış:

- Doğru vallahi.. Deve ölürse ne yapar ne ederim bu ıssız çölün orta yerinde tek başıma. Gel bakayım ayaklarını ama sadece ayaklarını demiş.

Deve bir müddet sonra aynı sitemli sözler ve ısrarlı taleplerle gövdesini, arka ayaklarını kuyruğunu derken bütün gövdesini çadıra sokmuş. Sokmuş amma çadır hem sahip hem de deveyi içine alacak kadar geniş değilmiş. Bu kez deve durmuş duramamış, ayağa kalkacak kalkamamış en sonununda develiğini yapmış.

Deve:

-Yahu sahip görüyorsun çadır ikimize dar geliyor. Sen kendine başka bir çadır bulsan olmaz mı demiş.