Bir yumruk var yüreğimin üstünde. Bunca çılgızıslığı hakettim mi diyorum. Ben çocuk yetiştirmekte çok başarısızım.
Eğer başarılı olsa idim bu gün o çocuklar beni bir kenara itip, insanların yanında mahçup etmezlerdi.
Oysa ben onlara kimsenin yanın da bağırmadım, yüzümü düşürmedim. Hiç mahçup etmedim.
Çok izin verdim bana saygısızlık yapmalarına heralde ki bu gün böğle ben varım sen kimsin oldum..
Onlar kral , ben köleyim..
Kaçıp gitmek istiyorum onların bana ulaşamayacakları bir yere.
Aynı evi paylaşmak istemiyorum. Bir tartışma olduğunda"Babanın evimi " diyorlar..
Allah’ımın yardımı ile ben bu eve nasıl bekçi oldum, neler yaşadım, neleri öteledim, kendimi nelerden mahrum ettim. Saysam ..
Diye bir mektup geldi bana isimsiz, adressiz.
Ne yapmalı ki.
Hani ben bir şey bilsem kendim de uygularım. Kadın dolmuş ki ne dolmuş. Çok şey varda anlatamıyorum diyor. Hani tabiri caizse" yukarısı bıyık, aşağısı sakal" misali
Değerli arkadaşlarım açıkcası bir yardım çığlığı bu.
Olur ki kendinde cesaret bulup, ya bir daha adı sanı ile yazar ve yahut çıkar gelir. Bana yorumlarınızı, fikirlerinizi bildirirmisiniz ?
Saygımla
Nazlıgelin