Yine günlerden Perşembe…

Bir süredir devam eden depresyon halim , yazlıkların uzun süreli misafirleri gibi .
Okumak için ayrılan yaz kitaplarının arasında öyle satırlar var ki , aynı sayfada günlerce kalıp ,noktaya ulaşamadığım geceler oluyor . Bazen kalabalık arkadaş toplantılarında -yüzüme yerleştirdiğim gülümsemenin zorakiliğinden olsa gerek – uzun mimik ağrıları çekiyorum. ‘Sen bilmezsin şimdi’ diye başlayan cümlelerle sana anlatmak istediğim her şeye koca koca han kapıları aralıyorum.

Ah yine Perşembe işte. Haftanın en uzun günü bu bence. Nereye yakınsın diye soruyorum bazen sabahları uyandığımda. Yeni başlangıçlarla ,sendromların gününe mi ,yoksa gevşemeye doğru giden hafta sonuna mı ? Ne sinir bozucu diyorum sonra kendime ve bir hışımla fırlıyorum yataktan. Aynayla başlayan sohbete hiç girmeyeyim şimdi istersen. Çok söyleniyorum bu ara ona da.

Güneşle uyanıyorum ve güneş batarken evime çekiliyorum. Kışları çok erken yatıyorum . Bu nedenle gecenin bir yarısı uyanıyor ,serseri gibi geziniyorum koridorda. Yazların da pek farkı yok ya , bu sıcak günlerde kıştan bahsetmek hoşuma gidiyor galiba.
Ne diyordum . Geceler işte . Karanlığın içinde gizli ışığa doğru giden geceler.
Gecelerin ihtişamına kapılıyorum çoğunlukla. . Keşişleri düşünüyorum o gecelerde. Duaların geceleri nasıl kuvvetle yükseldiğini sonra. O dua kirişleri , sütunları sayesinde gökkubbe başımıza yıkılmıyor galiba.

Sonra derin bir sessizlik kaplıyor her yanı . Geceleri odaların kapıları çok başka davranıyor söylemiş miydim?
Yüreğimden geçenlerin her bir ayrıntısını biliyor sanki kapılar. Gözlerimi hızla kaçırıyorum bu yüzden . Tek tek kapatıyorum sonra . Kapı kollarıyla yaptığımız gizli bir anlaşmaya imza atıyoruz böylece.

Çalışıyorum bazı geceler uzun uzun. Çalışmak güzel iksir. Uyukluyorum masa başında. Işık ile yıkandığım rüyanın ardından ,ağlayarak uyanıyorum ,biraz da hafiflemiş.
Sonra ellerimi avuçlarının içine alıyorsun sen. Bir çehresi var mıdır o anlarda hissedilenlerin? Bir adı , ya da sesi?

Yoksa bu hâl , sessiz görünmez ,inatçı bir şekilde gözeneklerimizden içeri sızarak karışıp , biz fark etmeden ayrılmaz bir parçamız haline mi gelir?
Bir keresinde bana ,’ geri dönmek bir ömür sürüyor’ demiştin. Senden uzağa attığım tek adımla bile diye de eklemiştin.

Sevgilim , bugün Perşembe.