Hayat bazen unutturmayı gerektiriyordu. Sen bunu hiç bilmesen de.

Şehrin surlarına çarpardı yüzün. Hüzün tanrıçası bile eline su dökemezdi. Gözlerinden yanaklarına süzülen yaşlar, şehrin ihtiyacını karşılardı. Sense hep susuz kalırdın, ağustos sıcaklığında.

Her kederlendiğinde bir dert ortağın olurdu. Yalnızlıktan korkardın. Bir mum ışığında sabahlardın gecende. Sabah oldu muydu yabancılaşırdın kendine bile

Onu düşünürdün her an. Aklın yerinden çıkacakmış gibi olurdu. İlaçlarla zor ayakta dururdun. Ölüm başucunda bir fısıltı gibi duruyordu. Yinede ölmüyordun. Ölemiyordun ikinci kez…

Unutman gerektiğini çok geç anlamıştın. Belki de kanayacak bir yaran kalmadığı içindi. Bu kez kararlıydın unutacağım onu, o hayatımdayken kendim olamıyorum diyordun. En baştan yapman gerekeni bir tecrübe saydın oysa zaten yapman gerekendi en sona sakladığın…

Unutamadıysa eskiyi, hiç edermiş insan yeniyi. Anladığındaysa. Zaten unutmana ramak kalmıştı…

‘’Unutman gerektiğini bile kendine yabancılaştığında anladın’’