MEKTUP VAR-3

Kendini öyle bırakıp gitme dostum. Öyle mahzun, öyle boynu bükük, öyle biçare…
Asılsız küsme yaşamdan. Her an’nı, her saniyesi bir başka değerlidir gelecek olan zamanın.
Dünyadaki bütün olumsuzluklara rağmen bir kenarından tutunmak,
ya da bir kıyısında biraz mola vermek gerek…

Dır dır; insanı yer bitirir.
Hani bir söz vardır ya: Nem duvarı, gam da insanı yıkar, diye.
Her gün çektiğim çilelerle kanka oldum bilesin.
Bir süre sonra anladım ki; her engel kolayca aşılıyormuş.
Bırak kim ne nane yerse yesin.
Gülüp geç. Boş gelen vagonlara bakıp bakıp da hüzünlenme.
Bir gün kara tren beklediğini getirebilir. Her neşterin ardından az da olsa acıların,
gözyaşlarının yerini mutlulukların alacağını unutma.
Mutluluk, çok uzaklarda, kaf dağının öte yüzünde ya da zirvesinde erişilmez bir noktada değil.
Farkında bile değilsindir, gölge gibi yanında ve de içinde olduğundan.
Velhasıl her gittin yerdedir.
Mutluluk öyle katlarla yatlarla ölçülmez.
Aradığın o tılsımın kaynağını; yıldızlarda, ılık ılık esen meltemlerde, denizin dalgalarında,
yakamozunda, çamların kokularında, okuduğun romanların satırlarında ya da iki sevgiliyi el ele bir parkın ağaçlı koridorunda yürümelerini seyrederken bulabilirsin.
Ömür, çok kısaymış sevmek,
vurgun yediğin hainin kollarında mışıl mışıl tatlı hayaller kurmak için…
Varsın dünya zenginliği onların olsun. Kotraları, yatları aşk yuvasına dönsün.
Ne anlar o gafiller, aşkın gücünü.
Zincirlere vurulsan, falakada ayakların patlasa, tomalarla sırılsıklam etseler,
kemiklerin coplarla kırılsa,zindanlarda güneşe hasret kalsan da
sevdiğin yoldaşını her zaman sayıklamaktır sevmek…
Unutma…