Seni sevdiğim için böyle acı çekiyorum değil mi? Sana olan bağlılığım, beni böylesine paramparça eden tek hatam…Adını tam en derinime yazdım. Beni öldürsen de hep parlayacak adını.Sen terk etmeyi kolay sandın. Sana kolaydı tabii.Arkana bakmadın ki giderken bir kez olsun. Seni gözyaşlarımla sarıp sarmalamaya çalışmıştım, bir kenara ittiğin; yalanlarınla kandırdığın gözlerimden akan gözyaşları. Eşyalarını topladın giden herkes gibi. Kokunu toplamadın, belki de bana hatıra bıraktın. Bilmiyorum. Sen eşyalarını toplarken ben bavuluna Ah’larımı da koydum. Bundan ağırlaştı ve zorlandın taşırken. Beddualar daha dudağımdan çıkmadan öldü nefeslerimde. Sana beddua edemezdim. Ama o ahlar kanatacaktı kalbini. Kalbin varsa tabi. Bazı insanların değerlerini onları kaybedince anlarsın. Sen beni kaybetmeyi göze alarak gittin. Daha gitmeden bakışlarında kaybettin beni. Ama hala dönmüyorsun. Hiç mi kıymetim yok? Hayatına dokunamadığım adamı ben nasıl döndüreyim? İçimdeki seni ben nasıl öldüreyim?Sen benim ekmeğim, vatanım,kahvem,toprağım, İstanbulumdun.Ben seni öldürünce her şeyimi kaybedeceğim! Yürek kanamasından öleceğim diye korkuyorum.Sen gitmekle beni katlettin. Ayrılıkla ölümü çok mu farklı zannettin? Yok bu değil de sen sensizliği atlatılır zannettin. Sorun bu.Sorun içimin boşluğunla dolu oluşu. Sorun sensin, sorun ben. Sorun senin,benim biz olmamamız. Ve ne büyük sorun da şu ki, sen başka birilerini ‘Siz’ yapmaya çalışıyorsun. Yarım kalmış elvedalarını bende uc uca ekleyip ayrılığa tamamladın.Sen benim yokluğunla kapattığım yanımdın. Bu kalp sensiz yarım, hep yarım…Kalbimin gözyaşları dinmiyor sevdiğim. Dinmiyor sensiz gecelerimin çığlığı. Geçmiş gözümün önünde gitmiyor bari sen gel..