ŞİİRİMSİ MASALLAR (1)
Bir balıkçının fırlattığı olta gibi savurdu sözcükleri denize. Bazısı derin sularda sonsuzluğa sürüklendi.
Bir kısmı yolcu gemilerine binip, onu terk etti. İçlerinden hiç ummadığı bir tanesi ak saçlı dalgalara tutunarak geri geldi.
İşte o an kırgınlıklar, acılar, özlemler, eski aşklar her şey ama her şey gözlerinin önünde tüm canlılığıyla belirdi.
Kıyıda ki kayalarla aynı yaşta olduğunu hissetti. İstediği kadar özgürlük, istediği kadar dalgınlık ve unutkanlık seçebilirdi.
Oltasının iğnesini hayatın göğsüne saplayabilirdi. İdeallerini, umutlarını, düşlerini bile unutabilirdi.
Ama o hiç birini yapmadı.Eğildi, ağzını denizle çalkaladı, yüreğinde hiç bitmeyen fırtınaları kokladı.
Sevdiği tüm şairleri anımsadı. Kara bir kuşakla tek gözünü bantladı.
Şimdi içinde ki gemilerle yolculuğa çıkmaya hazır bir korsandı.
Dalgalarla ona dönen sözcükteki anlamı okşayarak, yanına aldı ve açıldı.
İri dalgaları olan denizde sürüklenen bir yaprak gibiydi gemisi.
Nereye gittiğini bilmeden yol alıyordu..Yanaşacak bir kıyı aradı ufukta,yoktu..
Her yer mavi bir sonsuzluktu.Ne gelen vardı, ne giden. Bir tek bulutlardı onunla eğlenen.
Gökyüzünde sevişirken,yağmur yağdırıyorlar,aşkın doruklarında çığlık çığlık bağırıyorlardı..
Martı kuşlarını aradı elini siper ettiği gözleriyle..
Birden yanıp sönen pırıltılar gördü, denizin bittiğini sandığı yerde. Oraya doğru yöneldi güçlükle.
İnancı ve umudu iyileştirmeliydi, çünkü henüz yenilmemişti.
“Ey ütopyam, boram, fırtınam,
Ey çıplak deniz
Bırakmayın beni zamana yorgun
Bakın hala iyileştiriyorum yaralarımı
Yaşamama rağmen ortasında
Kör, sağır, dilsiz bir toplumun”
dedi ve pırıltılara doğru sürdü gemiyi… (devam edecek) J.D