Şaşkınım, bugünleride mi görecektim...Önce oturdum sonra taytayladım ve artık yürümeye başladım. Tabi bunları ikibinüç senesinde geçirdiğim kaza sonrası yaşadım; bir bebeğin büyüme sürecindeki evreleri, sancıları bir yetişkinin zihnine sahipken yeniden yaşadım.Elimde kalanlara bakıyorum da gerçekten düşünebilen insanlar için, değerli yargılar. Sabah zorlukla yaptığın kahvaltıda, sonuna kadar içine çektiğin ekmeğin kokusunun verdiği haz, tuvalete tek başına girebildiğin için yaradana ettiğin şükürler...ve nice şeyler.İnsanoğlunun sahip olduğu fakat farkında olmadığı bir sürü donanımlar var aslında.Ancak bunlar ellerinden alınmadan farkına varmaları bayağı zor. Hiç ağlayamadığımızı ya da daha garibi hiç acı hissetmediğinizi imgeleyebilirseniz eksik kalacak yanlarınızın kısmende olsa analizini yapabilirsiniz.Acı çekebildiğim, görebildiğim, duyabildiğim en önemlisi düşünebildiğim için şükretmeyide öğretti bu kaza bana...