Çıktığım haftasonu gezisinde bir güzelliğin peşinden koşarken,aslında başka güzellikleri nasıl ıskaladığımızı farkettirdi bir çam kozalağı...Ağacından güçlükle kopardığım kozalağın içindeki çam fıstıklarına ulaşmak için epey çaba sarfettim.Sert kabukları açmaya çalışırken ellerime bulaşan reçineye bile aldırış etmeden bir yandan yürüyor,diğer yandan fıstıkları çıkartıyor,öte yandan da yanımdakinin çevreyle ilgili yorumlarını dinlemeye çalışıyordum.Ancak tek hedefim çamfıstıklarıydı.Ve açıkçası yanımdakinin sözlerine pek kulak asmıyordum.Nihayet kozalakdaki son fıstığa ulaştığımda eve yaklaşmış ve gezi sona ermişti.Evet,tüm çabalarıma rağmen bir avuç çam fıstığım olmuştu.Geriye bir tek kabukları kırmak kalmıştı.Kabukları kırdığımda hepsinin içinin boş olduğunu gördüm.Bir tane dahi içi dolu fıstık yoktu.Hüsrana uğramıştım..Ne çevredeki güzellikleri farketmiş,ne de yanımdakiyle sohbet edebilmiştim.Tıpkı Dünya telaşı ile uğraşırken herşeyin daha iyisine,daha mükemmeline sahip olmaya çalışırken ve gereksiz teferruatlarla uğraşırken yaşamın nice güzelliklerini fark edemeden ıskaladığımız gibi...Geziden de zevk alamamıştım.koca günüm boşa geçmişti...Bir kez daha düşündüm;
Bir hiç uğruna sarfettiğim enerjiyi ve neticesini...
Bir şairin sözleri geldi o an aklıma;
"Her Sözümüz Dudaklarda Bir Gülüş Oldu,Dönmek İhtimali Yok Artık; O Gülüşler Düş Oldu..."
Siz de bir kez daha gözden geçirin;
Nelere ulaşmak için nelerden vazgeçtiklerinizi ve önceliklerinizin neler olması gerektiğini...
Zamanı geri almanın imkanı yokmuş;Anı yaşamak gerekirmiş... (: