çocuklar sokakları çöp konteynerlerindeki gizemli cesetlere devretti.sabıkalı elvedaları bir daha tekrarlarsam infazım yanar,şişhaneye doğru yol alıyorum’
bir hayat kadını sustalı yaralarımda söndürüyor ateşini’tinerci koloniler bankamatik kulübelerinde kenevirle isyan ediyorlar çelimsiz bedenlerine’beni ele geçirmeye çalışırken
"sistem" adlı bir yabancı’imha ediyorum öfkemin gözlerimdeki esaretini’artık baktığım her "yasa" füzyon tehdidi altında’nükleer bir silaha dönüşürken ruhumun tanrıya teması’
patlatıyorum yaratılırken "tatmin olmamaya kurgulanmış" bu şehri’kasımpaşa sahilinde dövüşen yansımalarımı ayırıyorum’biri aklını yitirmiş bir deli’öteki bir çocuğun
araf’ta kalmış hali’seviştiğim tüm Kadınları seviyorum’ya’da sevdiğim kadınlarla sevişmeyi seviyorum’beni bir gazetenin üçüncü sayfasıyla tehdit eden bir gaspçıya’
cebimde kalan son "umursamazlığımı’da" verip kaçıyorum’eminönü açıklarında bir sabahçı "şehveti"’enseme dokunan hazzını "eksilen kareografimde" yaşıyorum’artık ne kimse
beni öldürebilir’ne ben kimseye güvenebilirim’biliyorum’son şarkım bittiğinde son cigarası sönecek şiirimin’nikotin tesiri yüksek bir kompozisyonda "su’dan" bir sebeple
boğuluyorum’ne’de olsa su’sebebini merak etmiyorum’"kurşun" askerler dizilmiş tophane’ye/adam asmaca oyunundaki çöp adam olduğumu bir silgiyle kurtarıldığımda anlıyorum’
şimdi kendinize asacak başka bir adam bulun/ben çöplüğüme geri dönüyorum..

Gökhan Gök