Kanatlarım olsaydı keşke.

Şu karşıdaki dağın zirvesinde konaklasaydım saatlerce. Bütün ihtişamıyla, karanlığıyla bu şehri alsam karşıma. Ben söylesem o çalsa... Gözlerimden damlayan özlemlerimi bıraksa avuçlarına.

Sonra şiir olsam.

Okusalar beni. Ellerim, ayaklarım dile gelse. Sessizliğe bürünen kalbimi konuştursalar.
Cümlelerimdeki mahkumiyetimi bitirebilsem...
İdamlar gerçekleştirsem, ölümler resmileştirsem mezar taşlarında
Hafızamdaki resimleri silsem, tek tek, üşenmeden.
İpimi çekseler.

Buraya kadar, deseler.

Ben inandım dünyanın bütün yalanlarına.

Suçluyum!

Dualarım günahlarıma, hatalarım ki affedilmez.

Suçluyum!
İpimi çekseler,
kurtulsam.

Kanatlarım olsa keşke,
çelikten.

Öyle bir uzaklaşsam, hiç görülmemiş memleketlere.
Kaybolsam; kimliksiz, sebepsiz.

Kanatlarım olsa,
tam şu karşıdaki dağı aşıp hiç ulaşamadığım denizlerde boğulsam.

Bulamasalar.

O kadar ağır, bu kadar keskin ve nihayet her şeyimizle ayan beyan.

Suçluyum!
boğazına kadar yalan,
boyundan fazla kirli bu dünya.

Kırın kanatlarımı, sizin olsun;
Umutlar.

Benim istediğim başka.
Denizler kadar uçsuz, gökler kadar sonsuz.

Ki darağacına çeksinler ulaşamayacaksam.
Küskünüm aşka.

Başka bir dünya var, başka.
Orası sonsuz, orası sakin.

Bir damla gözyaşıma eşdeğer ordaki saadet.
Sabır,
Tanrım; affet!

Bu dünya;
yalan,
çirkin,
çocuklar ölüyor her gün,
her köşe başında bir parça insanlık,
kana bulanmış eti kemiği.

Bu dünya yalan,

kirli.

Her gün bir katil son veriyor bir kalbe. Yaşarken ölenlerle dolu ortalık. Donuk yüzlerde yalan mutluluklar.

Yitirdik aydınlığı.

Sorsalar, unuttum.
Hangi mevsimde verdiler adımı?

Boş verdim.

Kırın kanatlarımı!


N.K- 16.08.2014