Ve herşey ’İnsan’ doğmakla başladı; ufak bir ısırık dünya’yı bize mesken tuttuğu güne değin,Ademle Havva’yı anlamanın bütün insanlığı anlamak manasına geldiğini öğrendiğimiz,bütün hayatımızın toplam merkezi bütün macera,
onun hikayesinin özeti idi.En esrarlı zamana bu sonsuzluğa hiç’lik eklendi.


Sorgulayan aklım herşeye yetemeyeceğini ve yine sezecek gücüde yine aklıma veren ,O’nun hükmündeydi.


Hiçbir şey anlamasamda,dünya’nın derinliğinde,kaybolmak anlamak istemedim.Anladığımda’da anladığımı unutturdum.Bizden önce seçilmiş yolcunun yolcusuyduk.
Bilmenin sorumluluğunun neresindeydik.Hangi insan olmanın şerefli yerindeydik.Ödülle cezayı hangimiz,ayırt edebildik!

Geçici yanılgı ,sınanma ,sahiplenilme,insan olan olguların kör noktası,gözünü açıp kapattığımız kadarlık mesafe .Cümle ihtişam
hayat mecrasına ,akıp giden sür-e-i figan,Dahası, kalbin daha ileriye gidemediği yerin içinde sıkışmış, gözden düşen sürgün edilen herşeyi göze alabilendik.Ve dünya bize sundu "insanı"katıyı sıvıyı maddeyi günahı sevabı ölümü belayı ormanı çiçeği böceğigüneşi ay’ı yıldızı geceyi gündüzü v.s..v.s..

Sükut bulmaya gelince rüzgar dağıttı aklımdaki tüm cümleleri.Rüzgara kattı hafızamda kaydettiklerimin çoğu silinmişti.Geceden
dizdiğim cümlerler kovalıyordu tüm cümlelerin peşini.Herşey uçtu fikir buharlaştı.Geriye duygu hissiyat ve kalem kaldı.O’muğlaktı.



Oysa;anlamak anlatmanın içinde en yetkin biçimiydi...Dünya’nın içinde büyürken,sığındık içimizde ki küçük dünya’mıza.
insan olmanın kusurları bütün cevherleri içinde barındıran yanımla..Ben insan’ım. Ta ölüm beni ayırına kadar son nefesime
gayb-ım beni götürdüğü yer.-son(on)suz’luk,Bittiği yerde.Ömrüme kesilen bilet emr geldiği zamana kadar.

Ne yazılarda..Ne aşkta..Ne acılarda. Kalbin daha ileriye gidemediği yer var.Gözlerimi kendi satırlarıma düşürdüğüm gölgesinde
gezinmekteyim.Her hikaye Dünya ve İnsanı bağlar.Sırrıyla yansıması,ismiyle yanması ayanla beyan arası..

Dünya’dı adı:Sertti ve katı idi hayat.
"Bizde bu dünyaya düşmüş İnsan’dık!"