hayrettin taylan


Şairzal:
Yakınmanın yakını mısın?
-Gel , yüreğimde yangın bile çıkart
-Gel, hayfın keşkesinden bir keşkek yap bana.
Şulenar:
Keşki de keşkeki de bilmem .
Şairzal:
İnan ben de bilmiyorum yöresil lezzet hani yüreğin gibidir dedim.
Şulanar:
-Benim keşkemde kaç roman kokuşur bilemezsin.Kaç hayfın selinde sürüklenir vebalar.Kaç nadasa bırakılmış vicdan ıslanır bilemezsin.
Keşke gelebilsem.
-Keşke, senin istediği benle gelebilsem.
Sarmalar yapardım , sarmalarımızı tümlercesine.
Şimdi içimde bir keşke var.O da ham …O da sen’li zamandan maarif
Şairzal:
-Bir ömür yazılsa bitmeyecek destan gibi manalarınla Manas’ı geçtin.
-Sevdikçe yazılan, yazıldıkça sevilen ertelenmiş düşler perisi.Perhizi cümleden başlattım. Sözcüklerin şıklığından aşkın şıklığında toplandık.
-Bir şık da sen ol bu seçmeli algının hücresine giyinik özlemler adına.
Bir ömür libasınla ört vazgeçemediğim seni.
Bininci kerenin bin bir gece masalını yaşamış gibi zamanın kertesindeyim.Çetelimi kemirmiş imkansızlığı attım.
-Artık sen imkanın şulesi.Artık benli zamanların oyası.Artık aynı düşlerin döşeğindeyiz.Döşüme yaslanmış geleceğin var.
Şulenar:
-Sensiz çok yakınım kendime.Seninle çok uzağım kendime.Kendim olmuyorum sen varken.Beni başkası yaptın.Ben seninle büyüdüm, büyülendim, çok şeyin sihrini yaptım.Sanırım daha çok ekledim ki bazı şeyler aklımın ucundan düşüyor.Ve tam olarak sende olamıyorum. Oysa büyüden , büyümekten çok akli, aşki, sevgi olana gitmek lazım.Bu devirde aklın ürettiği, istediği, aradığı öyle peygamberimsi adam var mı ki?

Şairzal:
-Artık sessizliğin merdiveni tılsımlara dayandı.Hangi sen, hangi ben’i toparlar bilmiyorum.
Tutunduğum mecranın seyrinde sensizliğin filmini oynadım. Başrolünde başım döndü.
Sahnenin ortasında öldüm. Herkes nasıl uğruna öldüğümü izledi. Alkışlarla uyandım , ön sırada sen de vardın.Film koptu bir kere..Dedim ya rüya değildi film gibiydi.
-Varmanın vanasını açtım.Sen baraj gibiydin zaten.Bütün elektriklerimi sen ürettin.
Şimdi elektrik yoksa kalbinde ben yaşayamam ki?

Şulanar:
-Ben kendimden gittim.Çok bencilim senden gidemiyorum ;ama kendimden gidiyorum.Beni bu kadar sevenden nasıl giderim ki? Böyle bir mecra bir daha yaşar mıyım ki?
Peki eksik nerede? Ben çok peygamberimsi bir adam mı arıyorum.Bu devirde var mı ki öyle biri.
-Oysa sen ben kadar ben gibiydin. Alıştım sana.Anladım seni.Tanıdım, güvendim, iklimlerini bilirim.Seninle mevsimleri yaşamak güzel olur.
Belki ayazın arada olacak ;ama insanız .Hani benim de son baharımda dökülen çekilmezlerim var.
Şairzal:
Başka gülüşler düşmesin dudağında.Tebessümlerinin tesbihini çektim. Gülüşlerinin teşbihlerinde benzersiz duygular yaşadım.Benimle güldüğün zamanların birikmiş deryasıyım.Sen gülümse şulenarım…

Şairzal:
-Bulaşmış buluşmalarımız var. Temizleyemedim bir türlü.
-Buluşumuz bulaşmalı.Bir kader çizgisi gibi öyle uzaktan çizilmiş karakter olamayız.İnsan sevmek istediğini yanında , canında, şanında, anında, her sıcağında görmeden tanır mı ki? Hangi felsefenin kodlarındasın.Hangi psiko-sosyal bağın çözülü bağısın ki? Nedensizliğin ilacında bitmemiş özlemleri yitirme?

Şulenar:
-Ruhuma döşediğin sevginin dijitallerinden dişital bir duruşun içinde kaldım.Düşündüm seni.
Beni mutlu ediyorsun.Benimle mutlusun .Bir şeyler eksik gibi;ama herkeste öyle , herkesin eksiklikleri var.Bir bütün var mı ki dedim kendime.Bu devirde aydın, sosyal, sadık, içten, düşünen, üreten, zamanını zekaya, algıya, güzel şeylere veren sonra geri kalan zamanı ben olan kaç adam var dedim.
Şairim..adamım, istediğim geçti içimden eridim yalan yok…

Şairzal:
Sen aşk tenli Tanrıça gibi durdun karşımda.Yüceltmedim, benzetmeyi cümlede bıraktım.
Dahası ipek düşlerime, algıma, aklıma, ruhuma çok yakın bir nefestin.Nefsini istedim.
Buz gibi donduruyor imkansızlığın;ama sıcak gülüşünle yeniden tümleniyoruz.

-İlk adımlarını atmaya başlamış bir bebek gibisin.Öylece heyecanlı, öylece açık kollarıma koşasın var.İlk adım, ilk aşk, ilkin sonunda sonun ilki olduğu için düşe kalka, düşlere bulaşa bulaşa benim desteğimle kollarıma geliyorsun ömür çiçeğim.