Hafif bir rüzgar dağıttı gecenin sessizliğini.

Yıllar önceydi. Tam olarak çıkaramadım.Yedi yıl olmalı galiba. Bu odadaydım. Pencere açık ve nemli sıcağın bunaltıcılığını dağıtmıştı yine eserek. Sesini duyuyordum. Yaşama sevinciydi ağzından dökülenler. Kocaman bahçedeki kalabalığı merak edip balkona çıkmayı bile çok görmüştüm o zamanlar. İçimdeki o ağır sisi, sözcüklere dökemeden, kurtulamadan o anlatılması güç yükten katılmadım aralarına.

Pişmanım.

Bugün belki onun sesini duysaydım ve o kalabalığın getirdiği huzur uğrasaydı içime her şeyi bir kenara bırakıp oraya koşacaktım.Seneler geçmiş ve bir çoğu da sonsuzluğa yol almıştı. Bugün şu rüzgara eşlik eden o neşeli adamın sesi yok, sözü yok,

telafisi yok hiçbirinin.

yok.

Kimi zaman şahit oluyorum. Gizliden gözyaşlarına hakim olmaya çalışan babama. Omuzlarındaki ağırlık saatlerce çalışmanın getirdiği yorgunluktan değildi.Biliyordum.Ne çok gözyaşına şahit oldum bu aralar,

katıksız ve temiz ağlıyordu babam./

Ben ondan öğrendim gözyaşımı şiir etmeyi.

Kemençesini çalarken dinledim geçenlerde. O içindeki sıkıntısını atıyordu, ben içimdeki dertleri çıkarıyordum gün yüzüne. Güzel çalar babam, acısını saklar; acına ortak olur gizliden.
Yüz hatlarına o kadar dikkat etmeme rağmen yeni fark ettiğim için yanağındaki gamzesini kızdım kendime. Sonra aynaya bakınca fark ettim o ertelenen gülümsemeleri saklamış içine, gözyaşlarını gizlemiş.

Aynısı bende de varmış meğer.

Garip bir sessizlik var gecede. Uzaklardan çok uzaklardan patlayan havai fişeklerin sesiyle bölünüyorum. Hayatını birleştiren çiftlerin mutluluklarını müjdeliyorlar. Ardından duyduğum seslerle irkiliyorum. Ambulansın siren sesleri bölüyor içimdeki huzuru. Sona yaklaşmak da böyle diyorum.

Cevapsız kalan onca soruyla.

Kalp atışlarını duyuyorum, yavaşlayan nabzı atıyor bileklerimde. Terliyorum, alnıma dokunduğumda soğuyorum.


...

Rüzgar hızını arttırıyor.

Mutfakta bir hareketlilik var. Su bardağına su dolduruyorlar.Adımlarından tanıyorum bizim küçük delikanlıyı. Koridorda uzun bir karanlık. O karanlık aydınlıkken henüz küçük adımlarıyla yeni bir hayata doğru yol olan ablamı hatırlıyorum. Gelinliğine damlayan sıcacık gözyaşlarını.


Ayrılıklara o zamandan beri küsüm.

Anımsadığım birkaç şey var. Eksik hatırlıyorum,
hiçbiri bütünlemiyor birbirini.

Hepsi eksik, yarım.

Ne zaman tutmaya kalkışsam bir tarafından,
tutuyorlar ellerimi.


Eksik hatırlıyorum. Silikleşmiş yüz hatları var hafızamda.

Gözleri,
nasıl bakardı onlar?
Ya gülerken, gamzesine saklar mıydı beni?

Eksik hatırlıyorum, çünkü öykülerimi yaktılar.


Rüzgar daha hızlı esiyor artık. İlerlemeye başlayan saate inat hala bitmeyen misafirlikler. Yeni demlenen çay,fokurdayan çaydanlıklar.
Uyumayan çocuklar.
Erken kalkacak işçiler,
hiç uyuyamayacak anneler.


Yıllar önceydi, hatırlamıyorum. Eksik hafızamdaki tarihler,
yüz hatları silik, sesler yitmiş kulaklarımdan.


Pişmanım, seslendiğinde gülümseyerek cevap verseydim.Ve kırgınım içimdeki o durulmaz ağırlığa, o taşınmaz yüke.


Hep o sürükledi beni bu karaltının gölgesine.

Rüzgar durdu daha da düştüm gecenin içine.
Kuytu, karanlık.

Sesler duyuyorum, gülümsemeler. Beni çağırıyorlar.Elimdeki kalem kırılıyor, kağıtlar savruluyor birden başlayan rüzgarın etkisiyle.
Daha da derinleştikçe düştüğüm çukur, aydınlanıyorum.
Eksik hatırlıyorum,
eksik.

Yaşadıklarım, anımsadıklarım kadardı.



"Babam gözyaşını şiir ederdi,
ondan yanaklarındaki gamzeler.
Ve çukurlarda sırlarını saklardı."



N.K- İzmir


Ağustos-2014