Bugün kaçıncı kez kendime "neden?" sorusunu yönelttim. Gözyaşlarımın bana çözüm üretmediğini biliyordum ama elimden gelen tek şey ağlamaktı. O ana kadar insanları kırmamak için gösterdiğim üstün çabanın bir gün benim için sarf edilmeyeceğini düşünmemiştim. Hoyratça eleştirilmişim. Üstelik soyumdan dolayı. Saçma geldiğini biliyorum ama o an hırsız olmadığıma yalancı olmadığıma kimseyi dolandırmadığıma üzüldüm. bana yakıştırdığı bunca şeye sadece sustum. Ne de olsa egosu tatmin olması gereken oydu.
Biliyordum ki; benim de gözlerim görüyordu. Belki karşımdaki insan beni görebiliyordu ama sağlıklı düşündüğünü sanmıyordum. Benim bildiğim insanlar bu kadar aşşağılayıcı yada kırıcı değildi. Hayatta bazen kötü insanlarla karşılaşılabilyordu. Hakaret yada küfüre de maruz kalınabiliyordu.
İnanıyordum ki gözüm var diye her şeyi görmek zorunda değildim. Ve yine inanıyordum ki kulağım var diye her şeyi duymak zorunda değildim. Ve yine inanıyordum ki her gördüğüm suret insan değildi.