Gerçekten Unuttun mu Beni?

Bu gün arkadaşlarımla buluştum. Eski mekânda yine biz bizeydik. Aramızda her zamanki gibi sen eksiktin. Söz dolaşıp dolandı yine sana geldi. Unuttun mu? diye üst üste sorular sordular. Ben de evet unuttum dedim. Çekip giden odur ben değilim neden unutmamayım ki. Oysa onlarda en az benim kadar biliyorlardı seni hala unutamadığımı. Belki senin için gözlerimden tek damla gözyaşı dökmemiştim, zaten sorunda gözlerimden gözyaşının dökülmesi değildir. Kalbim senin için her gün ağlıyordu. Nasıl ki harabe olmuş bir enkaz gün geçtikçe biraz daha parçalanıyorsa benimde kalbim senin için gün geçtikçe tıpkı o harabe enkaz gibi parçalara ayrılıp yok oluyor.
Ve aradan yıllar geçti. Ben hala seni unutmadım. Duydum ki geri dönmüşsün. Kalkıp sana gelmek istedim. Doya doya boynuna sarılmak, öpmek ve koklamak istedim. Ellerini tutmak sonra seninle uzun yol boyunca el ele gezmek istedim. Ama yapamadım… Ne kadar yapma denediysem de bir türlü başımı musallat taşından kaldıramadım. Ama o geldi sarıldı bana. Ellerimi tuttu. Soğuk ve cansız ellerimi… Sonra cenaze namazımı kıldı. Kalabalığın içinde çıkıp başucuma geldi. Eğildi kulağıma usulca “gerçekten unuttun mu beni? “ diye sordu. O sordu fakat ben bir türlü cevap veremedim. ÇÜNKÜ O AN BİR TABUTUN İÇİNDE BEYAZ KEFENİ GİYDİRİLMİŞ BİR ŞEKİLDEYDİM.

Maşuk Gültekin