İnsanın en büyük düşmanıdır aslında aşk,
Severmiş gibi değil kana kana seversin, tıka basa, dolu dolu, aklından zorun varmış gibi, beynine silah dayanmış casına, mecbur muşcasına seversin.
Hayaller kurarsın onunla birlikte geleceğe dair ve hiçbir önemi yokmuş casına terk edilirsin.
Yalnız, kalırsın umundu yitirmemeye gayret edersin belki tekrar birlikte oluru, belki affeder belki ‘’sever ‘’ diye..
Ömrünün geri kalanını sanki onun geleceğini biliyormuş gibi onu beklersin, geçirdiğiniz günler gelir aklına, keşke bitmeseydi, keşke her şey yolunda devam etseydi, düşünceleri seni rahat bırakmaz, gözlerine uyku girmez. Sonra sorarsın kendine; ’’ neden ayrıldık biz.? Haklı bir sebebi mi vardı yoksa başka çaresi mi yoktu. ‘’
Anlam getiremezsin bu çaresizliğe, hayat senden zamanın en güzel günlerini gözünün yaşına bakmadan alıp götürür.
Onun seni bırakıp gittiği gibi.
Özlersin onu, her sabah kalktığında belki mesaj atmıştır, düşüncesiyle bakarsın telefonuna ama hiç bir şey göremezsin ne ondan ne de bir başkasından.
Oluşturduğun bir anlık heves kursağında kalır, kalır ve birikir, nefes alamaz hale gelirsin.

Bekleyen hep sen olursun.
Aramak istersin, konuşmak bir nebze de bile olsa sesini duymak , ama aradığın kişi ‘’O‘’ istediğin kişi değildi artık. Konuşma tarzı artık garipleşmişti, bu şekilde konuşmasına anlam vermezsin. Bu kadara kötü mü biriydim ben diye sorarsın kendine, bu yüzden mi bana böyle davranıyor, sanki ilişkiyi sen bitirmişsin gibi, suçlu senmişsin gibi, donup kalırsın bir şey diyemezsin.
Kalbinde biriktirdiklerini söylemek içindeki o şiddetli yanan alevi biraz da olsa dindirmek istersin konuşmak istersin alt tarafı biz dediğin, sevgilim, yaşama nedenin , dediğin kişiye,
Şimdi ise iki yabancı gibi konuşuyorsun.
Çünkü o seni unutmuştu, sanki hiçbir şey olmamış gibi hiç yaşanmamış gibi yaşaması,
Nasıl yapıyor acaba.?
‘’ umursamadan yaşaması unutmak bu kadar basit miydi ’’.
Olmuyor yine de o seni silmiş olabilir belki ama sen onu silemezsin. Nerede olduğunu ne yaptığını deli gibi merak edersin.
Yüzü gülüşü, susuşu aklından gitmiyor, tartıştığınız konu, kiminin gözleri kiminin elleri ona benziyor onu anımsatıyor, üşümüşlük hissi içini kaplıyor gitmiyor donuyor.


Zaman zaman karnından kalbine doğru yürüyen bir ağrı hissediyorsun,
Ve o kahrolası sorular, acaba hayatında biri mi var.
Kimseyi öptü mü,
Sarıldı mı,
Ve aslında;
Anladım ki olmuyor değil mi.?
Onsuz olmuyor…

kalbimindokusu.blogspot.com.tr/2014/07/ayrlk-seans.html