sevgilim,
sen gittiğinden beri geceler çığır gibi bir sabah bekliyor benden ama ben her sabah aynı uyanıyorum.hep başı yastığa gömülmüş,yapacak bir işi olmadığından yataktan kalkamayan,kimsesiz,acınası,sefil bir halde buluyorum kendimi.kahvaltım akşam yemeğine denk geliyor zaten kimsenin umurunda değilim ki.varsın sabahları çığır açamayım ama en azından mutlu bir kahvaltı yapmak istiyorum.insanların birbirine günaydın dediği bir kahvaltı.temiz,derin ve karşılıksız seven sevilen insanlar istiyorum.insan olduğumu hatırlıyorum ya da insanım diye düşünüyorum ve ciğerlerime derin temiz bir hava çekmek için balkona çıkıyorum.deniyorum deniyorum ama sen gittiğinden beri olmuyor sevgilim.
insanlığın nerede başladığını bilmiyorum ama benimle insan ırkı bitiyormuş gibi hissediyorum.bazı günler hiç insan göremiyorum.sevgiye susayıp konuşmaya acıkıyorum,kışları bir gülüşünü hayal edip ısınıyorum yazlarımı hiç hatırlamıyorum bile.hiç yaz yaşamamış gibi hissediyorum kendimi.sahi ben hiç yaza çıkmadım mı yoksa bunuyor muyum sevgilim...