Hayat herkesin geçmişinde kanayan sade bir yara kabuk bağlamayan ya da sadece acıtan. Bir söze hacet yok. Tanımı yaralarınıza bağlayan.

İnsan ne tuhaftır hayatın labirentlerinde aslında bütün taşları kendi döşemez mi kendi yaşamının kıyısına. Sonra yani bilmem kaç zaman sonra o taşlar canını acıtmaya başlar sorar sorularda boğar kendini oysa bütün taşları yoluna kendisi döşemiştir. İsyan etmek nedendir? Biz bu hayata neden geldik ? Neden birilerinin canını acıtıyoruz peki ya neden hep kendimizi kanatmaktan zevk alıyoruz. Bazen gerçekten merak etmiyor değilim biz mazoşist miyiz? Acının da tuhaf bir zevki vardır. Deli misin sen demeyin evet vardır .Acı çekerken tuhaf bir haz alırız ve sonra acı çekmekten yakınırız. Hayat acılara gebe kanlı bir anadır. Canınız yanar belki de hayat can acıdıkça hayattır tıpkı bir gül kirlenirse anlam kazanır saf beyazlığında...

Ölmekte yaşama kardeştir. Acı tatlıyla tatlanır göz yaşardıkça şiirdir. Acılarımızdan biz sorumluyuz .yüreğimize hakim olamayız belki ama o can acıtıcı taşları kendi yolumuza döşemekten vazgeçebiliriz.