Herkesin çaresiz derde tutulduğunu düşündüğü yaşlı köylü amcamız, acıları dayanılmaz hale gelince Âşık Veysel’in “Gelmez Yola Gidiyorum.” Türküsü uyarınca ne kadar mal ü menali varsa çocukları arasında paylaştırır. Ne de olsa köye tabutla döneceğim diye de herkesle vedalaşır her türlü vasiyetini yapar, helallik alıp sancılarından kurtulup dingin bir ortamda ve huzur içinde son nefesini vermek için Ankara’nın yolunu tutar.

Ankara’da Numune Hastanesine yatar. Doktorlar haftalar süren yoğun bir mesai harcayarak amcanın sancılarını dindirirler, hatta hastalığı tedavi bile ederler. Nekahet döneminin sonunda amcaya taburcu olacağını bundan böyle köyüne dönebileceğini, işiyle gücüyle eskisinden daha sağlıklı olarak ilgilenebileceğini söylerler.

Amcamız bu habere hiç sevinemez. Ekşi bir suratla doktora yalvarırcasına:

-Yapma be doktor elini ayağını öpüyüm. Malı mülkü dağıttım, gelmez yola gidiyom diye helalleşdim çıhtım köyden. Şimdi ben köye hangi yüzle döneceaam. El içinde vasiyet ettim ölmessem olmaz der.