Yaşamak serüvendir. İnsana ne getirir, insandan ne götürür belli olmaz. En umutsuz anında bir gün ağlar, umutlu anında bir gün gülersin. Ağladığında yaşlar süzülürken yanaklarından, bir ışık ararsın kahkaha atmak için. Ya da seni güldüren dostunun yüzünde açanda gülleri görmek için bir çaba sarf edersin. O zaman dostun belki yanı başında, belki de çok uzaklardadır. Dostun uzakta olsa da yürek atışı kadar yakındır sana.
İnsan çoğu zaman kendini kalabalık arasında yalnız hisseder. Bazen hayatta yaşamak manasızdır; menfaat ihanet etrafında olduğunda. Bazen tiksinirsin, bazen de ot gibiyi der dalar gidersin.
Hayat çok kısadır. İnsanın sevdikleri, kardeşleri, dostlukları olmasa bu hayatta yaşamak istemezsin. Yaşadıkların bir film şeridi gibi geçerken, bir iki kareye takılır gözlerin. Bu karelerden sevgi akar damarlarına, birden canlanır, dirilir, güçlenirsin. Çünkü bunları dostunla, kardeşim dediğin insanla yaşadığın içindir. Sonra bunlar senin için bir umut olur ve dört elle sarılırsın sonra hayata. Meydan okursun, kafa tutarsın. Dünyayı sırtlayıp gidesin gelir. Çünkü kendini hatırlarsın, sevdiklerini, dostluklarını, yaşamışlıklarını…
İnsan dostuyla beraber güler, beraber ağlar. Gülerken ilkbahar olursun, ağlarken sonbahar. Ağlarken bağırıp kalbini kırdığın olur, gülerek kimi zaman gönlünü almaya çalışırsın.
Almadan veren, çağırmadan gelen, vedasız gidendir can dostun. Gün olur araya yollar, yıllar girse de hep taze kalan sımsıcak anılardır. Bu anıları hatırlayınca gülersin, korkmazsın. Çünkü iyi gününde yanında olan can dostun kötü gününde de yanındadır.
Can Dostum dediğin insanla alıp verdiklerin buz üzerine yazılı değildir; yitip gitmez. Bizde dostluklar işin bitinceye kadar değil, mahşere kadar gider. Sevgilerimle…