Şehir suskun...
Yağmur kokuyor havada nem var...
Günler birbirini kovalıyor ,yolların tozlu koynuna kıvrılıyor geçip gidenler.Dağların ardına saklanan umuda uzanıyor eller..Kuşlar ,hep erken ölüyor ,en çokta çocuklar uyuduğunda...


Rengarenk sevinçlerin ışıtmadığı yüzlerinde ,kaç iklim yitirmişlerdi kim bilir... Bir bayram serinliğini tatmayalı çok olmuştu belli ki..Günlerin telaşında unutulan saklambaçtı hayat ,kundakta büyütülen hüzünler için...


Kucak açtığın kadar senindir oysa hayat ...Yaşamak sarılmak kadardır ,henüz kolların çocuk kalsa da kavuşmalara...


Bir yerlerde ölüm öpüyordu aydınlık yarınları ,bir yerlerde çıplaktı acının dokunuşu.Kurşun yağıyordu sokak aralarına ,ocakların dumanı çalınıyordu gözler önünden..Bu perdede vuruluyordu uçurtmalar. Gökyüzü griye boyanmıştı ,oyunun tam ortasında tutuşurken sevinçler..


Dokunsam düşlerin ince sesine
Uzansam yıllara boylu boyunca
Tutunsam umudun ak gerdanına
Yangına su taşır mı sübyan ıslığım


Avuçla içmekse içtim acıyı
Bin defa öldüm ben her doğduğumda
Dâra çekildi başım uyandığımda
Örter mi geceyi uykusuzluğum


Bu bayram yağmurlar tuttu elimden
Kalbinden vuruldu ürkek serçeler
Öpsem çocuk gözlerinden
Affeder misin beni....