-Mantık aşkı öldürdü.
-Mantık aşkı öldürmeseydi,aşk insanı öldürecekti.
Üzücü aşkı ölüm olarak bellememiz.Aşk ki,hayat veren,can veren olmalıyken öldüren olması hem de çok üzücü.Hele ki duygularına sonuna kadar güvenen bizler için daha bi üzücü.
Aşkın tecellisi olan beşeriyet aslı olmasa da aşktı oda.Hatırlatırdı,yol olurdu Mevla’ya.Ondan ki "Leyla’dan Mevla’ya" denirdi hep.Ne oldu da bu tecelli yok oldu şu zamanlarda.Yetinebiliyorduk tecelli de olsa aşktı sonuçta.Derken dili geçti hep zamanın da sevdanın da.Yerini arsızlığa bıraktı oda.Kimsecikler düşünemez oldu en büyük vebalin gönülden kopacağını.Göremez oldular sevdanın renk değiştirdiğini günahlardan.Bizlereyse aşk değil aşikarlık kaldı.Bencilliğe aşikarlık,kayıp gittiğine aşikarlık,aşksızlığa aşikarlık.
Klişeye kaçsa da bu noktada sözlerim,klişelerde sonuç da ortak noktalarımız değil miydi?Yok şimdilerde aşkı uğruna,kavuşmayı beklediği sevdası uğruna direnenlerimiz.Ben derdi sevdayı da insanlığı da tarumar etti.Ya değersizliği kendilerine atfederek var olmuş şimdi ki aşıklarımız yada kederle hemhal olarak yok..
İnatla varlığına inananlarımız oldu.Duygusal çocuklardık sonuçta biz,yüreğinden sevdayı,elinden kalemi,dilinden kelamı eksik etmeyen duygusal çocuklar.Belki de şairliğimizi bitirme operasyonuydu aşkı bitirmek.Edebiyatımıza vurulan en büyük darbeydi.Ne zaman ki yaşayamaz,nefes alamaz olduk yalan sevdalardan,sevdanın arkasına sığınmış egolardan işte bıraktık kağıdı,kalemi,sevdayı.Sonra dedik ki;değerdi,hak ederdi aşk tüm fedakarlıkları lakin karşımızdakinin hak ettiğini görseydik eğer.Anladık ki kalmamış,hak eden aşık yüreğimizdekileri.Bu noktadan sonra ölen aşk değil insanlığımız oldu.Aşk insanı değil insanlığımızı öldürmüştü artık.İnançları,umutları götürdü yer yer.Şükür ki "İnanç varsa,umut da vardır." diyen dostlarımız vardı da yitirmedik umudu.Sıkıca sarıldık umutlarımıza.Allah var sıkıntı yok dedik hep.İmtihan dedik,hepsi imtihan.Nefesiz kalışlarımız a,üst baş yırtışlarımız da imtihan.Şükür ki dedik yırtılan ar perdemiz değildi.Eğer öyle olsa yoktu çare üste başa olandan hayaya.Sonrası mı?
Zaman zamanı kovaladı,aşk da gitti aşık da.Geriye kimden ,neden nasıl kaldığı pek de önemli olmayan güvensizlik kaldı.Aşka en büyük darbe olan güvensizlik.Yarasını gizleyen bizler,kendimizden bile sakladığımız yaralar kaldı.Ha bir de şeytan işi rüyalar.Şeytanın oyuncağı olduk çıktık.Geçince fark ettik ki,baştan beri şeytanın fısıltısıymış bizi bu noktalara kadar getiren.Elestte verdiğimiz sözü hatırdan ırak eylediğimiz için gelmişiz bu hallere.
Söz unutmak tembellikten ileri gelirmiş.Hatırlamaya üşenmekten.Her zaman inanmışımdır ,insana tembellik musallat olduktan sonra başka düşman aramaması gerektiğine.
Bizdeki şairi bitiren yine bizler olmuşuz.İnanarak yapmışız en büyük hatayı.Lisanı gözler olan sevdalara inanarak.Masumiyetimizi yitirince anlamışız ki,dillerin gözünün içine baka baka yalan söylediği zamanda gözlere inanmak çok büyük hataymış.Ve binlerce kez içimizdeki hikayede özür dileyen olmuşuz."Gözlerle verilebilecek sözlerin kaldığını düşündüğüm için özür dilerim."
İşte bundan ki;
İyi ki dedim,iyi ki mantık aşkı öldürdü.
Mantık aşkı öldürmeseydi,aşk insanı öldürecek