kimseyi tanımıyorum.tanımakta istemiyorum
insanları tanımıyorum! ne yüzlerini ne sözlerini kurulmuş ayaklı cümlelerini
hiç kimse ben değil bencil değil,sencillik yapmıyorum , yaşayıp gidiyoruz hallice
bilmediğim yerlerde bilmediğim insanlar gibi.
hayatıma giren her bir canlı,anlamak istemedim sizi! anlamış gibi yaptıysamda özür dilerim.

gündemden, siyasetten ,aşktan nefret ediyorum zaman zaman şiirlerden,zaman zaman kendimden

cümlelerin kalplere
gözlerin bedenlere oyunundan da mızıkıyorum.

bildiklerim korkutuyor,korktuklarım bilmediklerim,bilinmezliğin mevkisinde ömrüm,nefesim senetli ,taksitlerini ödeyemeyen fukarayım

taşıyamıyorum dünyayı omuzlarımda,ağır olduğundan değil güçsüz ve çaresizliğimden imkansızlığımdan.

yaradandan dolayı sevdim kendimi .yaradandan dolayi sevdim sizleri.

kimseden medet ummadım çok isteklerim olmadı beklentilerim de hayata dair.
dünyaya bağlanmadım körü körüne,çok sevilmek istemedim çok sevmekte .kaybedince,yaşamamak için ölümünü .
günlerdir uykumu kaçıran düşünceler yumağı ,yazılarıma düşsün diye bekledim,gözlerim doldu yutkunamadım
yok arkadaş dökemiyorum içimi karanlıktan aydınlığa çıkartamıyorum.
çıksada sonra;kime ne faydasi var bunun! kalkıyorum oturduğum yerden.
masa ütünde bekleyen onlarca dosya silip silip başladığım .yazamıyorum tek cümlede.
yüzüm asılıyor, nedir bu tufan nedir bu şiddet bu öfke karmaşası

herşey sıradan,çaresiz kalıyor tüm kelimeler kekemeleşiyor git gide.
umarsız ca içimde sürükleniyor .alıyor tüm enerjimi kanımı emiyor girdiğim tüm çıkmazlar.
yarım kalmış ne çok noktalı yerler var doldurulmayan
kurulmuş insan gibiyim sahte ve yapay heryöne savrulan

yazamıyorum bir kalemde.sizlerede olmuştur çok şey varken,az şeyle yetinmek
gülmeyin !
alayına yazar kralına yollarım.korkusuzdur kalemim.
yazamamak beni suçum değil,kanatırım her bi harfi ve kendimi ..korkuyorum kendi dilimde

hayır son artık yazmak yok sana diyorum. yazma diyorum !
yapma desemde ihanet ediyor parmaklarım, söz geçiremiyorum
bütün imkanlarını kapatıyorum ,yasaklar koyuyorum ,karanlığa kapatıyorum ben’ciliğini
sesine katlanamıyorum,ağlamalarına dayanamıyorum ,bileklerimden sızıyor kirpikleri ,gözlerimi kanatıyor
nefessiz kalıyorum,
-gözümü karartıyorum,görmüyorum bakmıyorum ,arkamda bırakıyorum yığınlarca gözyaşını
dönüp bakarsam zayıf düşebilirim,insanlığım girer devreye dizlerimi açıtırım bir çöküşümle--

sonra sonra bitap düşüyorum!
sessizlik çörekleniyor tum duygularıma,ölü çocukların boyunlarına sarılıyorum.saçlarını okşuyorum
melekler susuyor ,sus kesiliyorum,elim kolum bağlı ,ruhum gözpınarlarımda

ölemiyorum oralarda
bombalar patlarken top oynayan çocukların yerinde
olamıyorum gazze’de