Şimdi sana,hiç gündüz gündüz geceyi özlediğin oldu mu diye sorsam,hayır dersin belki,bir çokları gibi..Ama herkes de yıldızları,yakamozları sever aslında.İşte ben de böyle severdim seni.Kapkaranlık gözlerin vardı , dipsiz uçurumları olan.İnsanların çoğu baktıklarında korkardı gözlerinden.Ben korkmazdım ama.Dipsiz uçurumlar yerine yıldızlarına bakardım senin.Onlar öyle uzaktılar ki aslında fersah fersah,bir çoğu göremezdi.Çünkü,direkt baktığında gördüğün şey bir boşluktu.Çook dikkatli bakmalıydın ki,boşlukta gelişigüzel uçuşan altın tozlarını görebilesin.Öyle derin bir magmaydı ki gözlerin,her şey erimişti içinde.Arta kalan bir nebulaydı sadece.Kapkaranlık bir gecede,kapkara bir gökyüzüne saatlerce bakmak gerekiyordu bazen,o toz zerrelerini görebilmek adına.Ama olsundu,keyifliydi gerisi.Bir tanesini olsun görmeyivereyim,alırdım elime fırçamı bir resim çizerdim tuvalime.Bir yol olurdu o resimde samanyolundan ve ulaşırdım planetine…RC