Bölüm 1

Sevmek … Her şey demek mi? Peki ya yalnızlık…
60 ‘lı yaşların başındayım. Ellerim titriyor. Ahşap bir baston taşıyor beni bu hayatta. Gece olunca korkuyorum. Birer birer sönerken şehrin ışıkları , arkamı dönüp eve gitmek tek mecburiyet. Bir şeyler anlatmaya çalışıyor sanki üstüne basıp geçtiğim eskimiş kaldırımlar. Ve yavru bir köpeğin çığlıkları yankılanıyor boş sokaklarda.
Gel küçük dostum iki yalnızı oynayalım seninle bu gece.
- Bir adın var mı?
- Benim adım neydi peki?
- En iyisi boş vermek mi ? Ama sus artık lütfen. Oyun başlıyor…

Dünya büyük mü sizce de ? Söyledikleri kadar renkli mi peki ? Siyah beyaz gören bir tek ben miyim. 10 dk önce iskelede yıldızlarla birlikteydim . Sanki aradan yıllar geçmiş gibi . Yalnızım… Eve gitmek mi yoksa gecenin karanlığında kaybolmak mıydı canımı acıtan. Küçükken sorarlardı hep . ’Büyüyünce ne olacaksın’ Zirve olmak istemişimdir hep.Ne olursa olsun zirvede olmalıydım . Küçükken kurduğum o büyük hayale sahibim şimdi . Zirve olamadım belki ama fark eder mi? ’zirvedeyim..’ Yalnızlar zirvesi, bir elimde puro diğer elimde bir şişe JACK DANİELS. Eskimiş silik bir masa , tahta bir tabure , önümdeyse aradan geçip giden yıllar...


Hayat her an çeşitli sürprizleri de beraberinde getirmektedir.Sürpriz olan ise insan beyninin olaylara karşı bakış açısıymış. Kimi güzel bir sürprizle taçlandırır sevdiğini kimiyse sürpriz bir şekilde çıkar gider sevdiğinin hayatından düşüncesizce ve sessizce.İster ki mutlu olsun . Üzmesin onu daha fazla . Ama bilinmeyen bir gerçek vardır ki ortada gidişiyle en çok o üzer sevdiğini.


İnsan her zaman dikkat etmeli ağzından çıkanlara ve ne istediğine. Kalpten istemek yetiyormuş bazen . Tabi kalbin benim ki kadar saf ve temiz ise...


Ben küçükken bir çocuğun küçük adımlarıydı hayata anlam katan. Şimdi ise yaşlı bir ihtiyarın yine küçük adımları hayatı hüzünlendiren.Duvarlar üstüme geliyor.Sığındığım,sarıldığım tek şey küçük bir kavanoz; içinde yıllarımı verdiğim:Tüm hayatım..Geçmişim.Belki de bugünüm....

Ömer Faruk Boran
(Bölüm:1- 2014 İçel)