Önce kalbime sonra aklıma düşer gidilecek yerler. Ve bir kez kalp akla yöneltmişse rotasını , şu navigasyonda konuşan kadın gibi başlar sesler bir biri ardına.
Tarih kokarsa bir de gidilecek yer değmeyin keyfime.

Rotamız Fetiye ve burada her yer tarih...

Kayaköy’deyiz. Burası ,Rumlar ve Türklerin uzun yıllar bir arada yaşadığı küçük bir köy. İlkel tarımla geçim sağlamaya çalışan halk , su sıkıntısı nedeniyle pek başarılı olamamış.
İç içe neredeyse evler burada. Sokak aralarında yürürken ağzımı bıçak açmıyor. Kulak kesilmişim ,ellerim yıkıntı evlerin duvarlarında. Hangisinde Türk hangisinde Rum yaşamış bir önemi var mı sizce?


Yüzyıllar boyu beraberce ve barış içinde yaşamışlar burada.
1923 ve 1924 diyor tabelada. O tarihe kadar birlikte yaşayan iki halk mübadele ile ayrılmışlar .İnsanlar komşularını ,evlerini ,topraklarını bırakıp gitmişler. Onların yerine boşalan evlere Türk mübadiller getirilip yerleştirilmiş . Onlarda bu köyde çok kalamamış Orta Anadolu’ya yerleşmişler daha sonra.


Çok şey anlatıyor burada yaşayanlar. 1957’de Fethiye ‘de deprem olduğunda ,kayaköy deki evlere hiçbir şey olmamış . Bu arada evlerin önce içi sonra dışı yağmalanmış. Ne kapı kalmış ne pencere. Yeni nesil de köyü terk edince kayaköy’den ‘düğün yapılmayan köye’ çıkmış adı. 17 yy dan kalma kilise de uzun yıllar inşaat işçileri yatmış. İçim sızladı dinledikçe.

Sonra bir komisyon kurulmuş ve koruma altına alınmış. Demir kapı ile kapatılmış kilise. Parmaklıkların arasından bakarken kilisenin duvarlarında gördüğümüz , her zamanki gibi ,nerede tarihi eser görse sevgilisinin adını kalp içine yazan kendini bilmezlerin tahribatlarıyla dolu.


Derin nefes diyorum kendime ,yamaçlardaki evlere bakarken, o en tepedeki evlerden birinin capcanlı yaşayan bir ev olduğunu düşlüyorum.


Güneşin açısını ayarlayıp evlerini ona göre yapan iki halkın neleri paylaşıp nelere ortak olduklarını düşünüyorum yüzümü güneşe verip sırtımı dayadığım duvarda daha sonra. Kapatıyorum gözlerimi ,dinliyorum ,. Bir şarkı mırıldanıyorum. İlk kez duyup ilk kez söylediğimi fark ediyorum sonra. Hafif bir tef sesi eşliğinde, iniyorum köyün merdivenlerini. Bir hayalet şehir bırakıyorum ardımda.