RUHSAL BİGBANG
Evrende olumlu duygu sinyalleri olumsuz sinyallerden daha büyük bir hıza sahiptir.
Ne zaman ve nerede okuduğumu hatırlamadığım Stephen Hawking’e ait bigbang teorisi oldukça ilgimi çekmişti. Onun, evrenin beş milyar yıl önce büyük patlamayla yaratılıp mütemadiyen ve bir kararda genişlediği, bunun hala devam ettiği ve evrenin bir sonu olacaksa bu halin tersine bir daralma ve nihayetinde bir çöküşle yaşanacağı bu yüzden de en az beş milyar yıl daha evrenin zamanı olduğu nazariyesi bana öyle mantıklı ve işe yarar göründü ki, uzun zamanda büyük gayret ve fedakârlıklarla elde edilen değerlerin ve dahası saadetin elden çıkması, aynı zamanı ve o ölçüde kötü uğraşları gerektirdiği, bir anda yok olup gitmesinin muhal olduğu inancını dimağıma yerleştirmişti.
Oysaki bir zelzele ile topyekün çöken binalar şehirler, bir kıvılcımla onlarca yılı heba olan ağaçlar ormanlar ve sert bir satha düşüp paramparça olan kristal vazoyla birlikte aylık emeklerin yok olması, bir sözle yıkılan kalpler, biz sazla tutuşan gönüller, bir nebze hazla bulanan zihinler her an etrafımda keskin manzaralarıyla dönüyormuş da ben bunları göremiyormuşum. Acaba göremiyor muyum yoksa bana kolay ve disiplinsiz bir hayat formülü sunan o nazariyenin iflas etmesinden mi korkuyorum?
Sanırım kaplumbağa hızından ışık hızına kadar evrende var olan tüm fiziki hızlar, ruhsal ve zihinsel planda alçalıp yükselme istikametinde aynı kanunların cari olduğunu gösteriyor. İnsan yıllarca kazandığını kaybetmede ve yıllarca kaybettiğini kazanmada ruhsal hızının gücüne göre bir şansa sahiptir ve hayatımızda bir gün kalmış olsa da bu her şeyi değiştirmeye yeter. Bu yüzden insan hayatının sonu olan ölüm vakti gizlenmiştir.
Sorunlarımızı biriktirirken gösterdiğimiz ihmalkârlığın derecesine eş bir şiddette niyet, gayret ve olumlu duygular geliştirebilirsek o dağ gibi sorunları, biriktiği zamandan daha az bir sürede çözebiliriz. Zira evrende olumlu duygu sinyalleri olumsuz sinyallerden daha büyük bir hıza sahiptir. (Yunus Onbir adlı kitabımdan)