Büyümekten korkarken büyümüşüm aslında.
Çok sonra farkettim.
En büyük arkadaşımdı satırlar. Ve ben o satır arkasına saklanmıştır belki diye peşine düştüğüm hayallerimi ararken geçivermiş zaman.
İnan ben de anlamadım.
Saatler öylece akıp gitmiş, o çok sevdiğim deniz kenarlarında kendini serin sulara bırakıvermiş.
Benim başka bir dünyam vardı içimde.
Kendim yaşadığım, belli belirsiz karakterler yerleştirdiğim..
Ve onların üzerine özenle ve büyük bir iştahla yerleştirdiğim hayallerim vardı.
Yaşım 18, büyüdüm evet aslında.
Ama hala hayalime sığdırdığım o devasa umudun gelip beni bulmasını bekliyorum.
Uzun uzadıya düşünecek kadar olgun değilim de zaten.
Ben sadece kendi dünyamda yaşıyorum.
Satırları ezberlercesine okuduğum kitaplarım var.
Elimden bırakmadığım o siyah defterim.
Ve bir de kalemim var.
Kalemin kağıtla dansına aşık bir çocuk benliğimde.
İlmek ilmek yazmak isteyen,
Biraz sevdalı, biraz kırık..
Öyle..
Bu satırlar hep böyle..
Hep bir yoldaşlık..
Hep bir özgürlük..
Ve uçmayı satırlarda öğrenen delice bir kız..