hatırladığım ilk korkum karanlık.dünyanın en büyük korkusu nedir deseydiniz karanlık derdim yada kayanlık.kaç yaşındaydım kim bilir.sonra köpekten korktum.yenilerini eklerken eskileri elediğim bir sürü korku sayabilirim.güvenmek mesela.güvenmekten korkarken güvendiğim dağlarda kayak yaptım hemde gayette eğlenerek!yine güvenir misin deseniz evet sonuna kadar güvenirim.kayak takımlarımı hazırlamayı ihmal etmeden tabii.sonra terk edilmek:) ilk hezimetim!! sırtıma dünyayı yükleyip dik dur denmişcesine ağır bir imtihandı.her sabah uyandığımda boğazımdaki yumruyu yutmaya çalışarak günü bitirdiğim 3 yıl..sahi nerede şimdi?! adını bile unutacağım kadar zaman geçti neredeyse..ahh yirmili yaşlar.sonrasında terkedilmedim hiç aslında:) ne zaman boğazıma o yumrunun yerleşeceğini hissetsem ben terkettim.gözüme baktığında gözleri dolanların,sensiz nefes alamam yaşayamamların bu konudaki hızı akıllara zarar verecek cinstendi.en gitmeye meyili onlardı.ben yol verdim sadece.. ve yaş 34.şimdi korkmaktan korkuyorum.korkmaktan ve korktuğum her şeye alışıp normalleştirmekten.ve insanlar! hala en büyük korkum sizsiniz.
işte ne zaman biri bana ’ALLAHTAN KORK’dese ürperir içim..ben korkularımdan derin yaralar yaptım her dokunduğumda acıyan.bana yar olmuştan nasıl yaraymış gibi korkarım..nasıl korkarım peki ondan..siz hiç korkunuza sığınır mısınız? korkunuzdan yardım ister misiniz?öyle bir sığınma düşünün ki...parmağımı yukarı kaldırıp ona bağırdığım anlarım oldu.o beni unuttu!!diyerek öfkelendiğim YAHUU ların ULANN lara karıştığı hadsizliklerim..fakat hiç bırakmadı beni o! kimi zaman ufak şevkat tokatları vurdu belki..ama hep yanımdaydı..hatta içimde. zaman zaman içime yaptığım yolculuğumda kaybolsam yolu bulduracak kadar hemde! ben yine bir mücadelenin eşiğindeyim ve eli kulağında öfkelenmeye hazır..annemden dahi ümidim yok:) tez daralır..ama sen beni bırakma Allahım! çünkü öfkeyle kapına gelmeye hazır ayaklarım!