Hepimiz yalnızız artık.

Birlikteliği olanlar çoğul, olmayanlar tekil yalnızlıklar içinde. Doğrusu da bu belki de…
İnsan aslında hep yalnızdır bir şekilde. Bazen birilerini alır yalnızlığının içine. Bazen de kapatır kendisini yalnızlığına.
Yalnızlık bir şölen. Sadece kendinizin katıldığı ve hiç bitmeyen…
Yalnızlık bir şarkı, sadece sizin duyabildiğiniz.
Yalnızlık bir çiçek, sadece sizin koklayabildiğiniz.
Yalnızlığa alışmak çok kolay aslında. Bir kez de alıştınız mı, kurtulmanız çok zor.

Ama asıl zor olan yalnızlığa alıştıktan sonra hayatınıza birisini sokabilmekte…
Bazen biri gelir. O gelen insan öyle biridir ki, yalnızlığınızın onunla son bulacağını umut edersiniz. Çoğalacağınızı umut edersiniz varlığıyla.
Ama hayat o kadar acımasızdır ki. Sadece umut etmek yetmez.
Birçok şeyin yerli yerine oturması gerekir.
Birçok şeyden bir şey bile yerine oturmuyorsa, bir süre sonra sevda treni raydan çıkacaktır, emin olun.

Ben yalnızım çok uzun süredir.
Bundan vazgeçmeyi denediğim zamanlar oldu tabii…
Hatta bir kez ciddi ciddi bu yalnızlığımı sonlandırmayı düşündüm.
Ama olmadı.
Çünkü yalnızlığınıza aldığınız insanın yalnızlığınızı paylaşması değil, yok etmesi gerekiyor.
Ama yalnızlık yok edilemiyor ki…
Eğer yalnızlığınızla doğduysanız, hayatınız boyunca hep yalnız olacaksınız. Bu kesin…
Bazı insanlar böyledir. Çok sosyaldirler. Çevreleri çok geniştir. O kadar çok arkadaşları vardır ki… Ama o kadar çoğunluğun içinde bile yalnızdır onlar. Çevreleri dopdoluyken bile kendi dünyalarına geçebilirler bir anda. Bu belki bir şiir, belki bir söz ile olur. Belki de birkaç damla gözyaşı ile…

Ben yalnızlığımı seviyorum.
Yalnızlığımın içinde bana ait, kimsenin giremediği kocaman bir dünyam var.
O dünyanın içinde neler neler yok ki…
Şiirlerim mısra mısra orada yaşıyor, yazılarım oradan dökülüyor klavyeme… Şarkılarımı o dünyamdan aldığım duygularımla dinliyor, söylüyorum.
Ben o dünyayla ben oluyorum.

Yalnızlığım benim, iyi ki seninleyim.
Nice nice yıllara daha inşallah… Seninle hep…

Bugün de bunlar düştü yüreğimden klavyeme… Yalnızlığınızla mutlu olmayı öğrendinizse sizden mutlusu yoktur bence. Sevgiyle, dostlukla, aşkla…

(*) Sevgili ozan Can Yücel’i sevgi, saygı ve özlemle anıyorum. Işıklar içinde uyusun.

YALNIZ SANA GELDİM

Ben sana bütün aşklarımı adadım
Yaşanılmış ve yaşanılmayacak tüm aşklarımı…
Senin gözlerinle daha da güzelleşti dünya
Gökyüzü yeryüzüne döndü,
Gün yıldızlandı bir gecede…

Ben baktığım bütün insanlarda seni tanıdım
Tanıdığım bütün insanlara SEN diye baktım
Yürüdüm sahiller boyu tek başıma
Ben ellerimi sana uzattım her acıda…
Sende bütün yaşadıklarımı buldum bir anda
Ve bundan sonra yaşanacak tüm güzellikler gelip geçti gözlerinden

Ben sende hayatı gördüm
Paylaşmayı bir güzelliği iki ucundan tutarak
Yüreğinde nefes almaktan korkmadım hiç
Yanında bir ömür boyu durmak sarılmadı boğazıma yağlı urgan gibi
Nefesime nefes kattın, ömrüme ömür
Ben hayata yeniden aşık oldum
Belki de senden daha çok sevdim seni sevmeyi

Ben sana yapayalnız ve kimsesiz geldim
Yalnız ve sonsuza kadar yalansız…

HATİCE NAYIR