Sen sana rağmen seni özlerken ben burada kendime rağmen seni yaşıyorum.Ne meret şey imiş şu beklemek demeden,günleri gecelere kopmaz halatlarla bağlayıp yokluğuna içmeden yaşamak seni.İşte aramızda ki fark bu sevgili.Sen benden değil içimde ki senden korkuyorsun.Satırların yetmiyor bende ki seni dökmeye kelimelere işte o an asıl kifayetsiz kalıyor sözcüler ve sen yine o kimsenin bilmediği engin dehlizlerine sığınıyorsun.Ben anladım artık sevgili sen ne yarından ne de benden gidemiyorsun.


Her veda da bir haykırış var sesinde”inan aklım sende kaldı ama gitmeliyim biliyorsun” her deyişinde ve ben bu cümleyi her hissedişimde içimde bir kez bile arkama bakmıyorum.Evet bakmıyorum biliyorsun.Hoşcakal dersem merhaba demeye gücüm olmayacak merhaba desem bir hoşça kal karşılayacak beni biliyorum.


Sen sana rağmen kendini özlerken ben kendime rağmen seni yaşıyorum dedim ya sana sevgili aramızda ki fark bu.Bir uçurumsa bu sevda ve her sevda bir ayrılığa gebeyse ve gerçektende aşkta yarın yoksa sevgili varsın olmasın.Ben seni sevmeyi sana hoşça kal demeyerek ya da merhaba yarına zaten çoktan bırakmışım.Bakalım yıların sözümü benim toy genç (mişim) mi galip gelecek dersin.Hangisi,kim ,her neyse,nerede ve nasıl bilmiyorum ama bildiğim tek bir şey var sevdiceğim senden af diliyorum.Ya yıllar seni bağışlayacak ya da sen beni affedeceksin çünkü ben seni sensiz yaşamayı bak artık başarabiliyorum.Hiçte korkmadan sensizlikten. Hiçte sen yokmuşsun gibi değil hayatım.Bana “olmak isterdim” ile başlayan “özledim seni” ile biten cümleler kurmaktan vazgeç artık vazgeç ve ol olman gereken yerler burası olman gereken yer benim çünkü sen benim yıllarım, yollarım ben senin küçük ama paha biçilmez ütopyanım…

Sen sana rağmen kendini özleye dur ben burada kendime rağmen seni yaşatayım…Farka fark beklemiyorum nedensiz ,şartsız,kefilsiz seni çok seviyorum.