Kalmadı sabrım…!
İçimde büyüyen bu amansız sevgin öldürecek beni.yutkunamaz hale geldim, sana söylemek isteyip de söyleyemediğim onca cümle yüzünden.hem neden duymak istemiyorsun ki,bak sana şiirler okuyor içimdeki,o temiz yürek.
Ah bir izin versen,açsan o hayalini kurduğum gönül kapılarını sonuna kadar.girip içine,ineceğim en derin noktalarına ve sana biriktirdiğim ne kadar mutluluk varsa bırakacağım oraya.
Benim düşlerimin kahramanı sensin.seni düşleyerek kurtuluyorum,uykusuz gecelerin koynundan,o vuslatsız sonbahar akşamlarının kollarından.aklıma getirdikçe o melek yüzünü,kendimi dağların en uç zirvesinde buluyorum,yıldızlara dokunuyorum o an ve ayın üzerinde oturup dünyayı seyrediyorum sanki.
Bırak senle birlikte olmayı adını duymak bile yetiyor içimi ısıtmaya.bir sebep taşımasa da dokunuşların o pamuk ellerinin arasında eriyip gidiyorum.içimde depreşen kalbim yerinden çıkıp düşecek kucağına,sen farkında bile değilsin.
Adına çekilen acılar bile kutsal benim için.bu gün belki olur hayaliyle uyandığım sabahların ardından,yenilmişliğimle dönsem bile yatağıma,bir sonraki günün umuduyla dalıyorum uykulara.benim yorulmaksızın koştuğum tek hedefim sensin.
Tutamıyorum kendimi,zincirlerim koptu kopacak.çığlık çığlığa koşturup sokaklarda,seni seviyorum diye bağırasım geliyor.akar suların coşkusuyla sana doğru akıyorum,içimin bütün berraklığıyla.
Tutkularımın kadını,suskunluğunla bağlandım sana.çözmek için gizli dünyalarını,keşiflere soyundum.bir tılsım dokunsa o ceylan gözlerine de,okuyabilsen kalbimin içinde yazanları.bir uzatsan ellerini,çekip çıkarsan beni bu sensizlikten,belki sana kavuşunca azalırdı seni özlemelerim.