Açık pencereden esen hafif bir rüzgardan da öteydi.

Bugün bedenimi sızlatan ne bir iğne ne de yan etkisi olan bir kimyasal. Gün boyu kalkmadığım yatağımda, dışardan gelen kuş cıvıltılarını dinledim,

asfaltı öfkesiyle tokatlayan arabaların sesini,
Çocukluğuna doymak bilmeyen küçükleri,
rüzgarı dinledim en çok da...
O kadar çok şey söyledi ki...

Bugün bir gerçeği daha öğrettiler bana.
Alıştıra alıştıra söyledikleri şeyi önceden bildiğimden habersizmiş hepsi.
Yanıldıkları; yüzleştiğim şeyi önceden beri bildiğim.
Sanırsınız ki hepsi sıraya geçmiş; bütün hayatını önünüze sermiş, size nefesini ödünç vermek ister gibi.

Benim istediğim bu değildi. Vur ağzına al lokmasını dedirten şu hayatta kim nefesini bir ölümlüye verebilirdi?

Gülümserken kendinizi izlediniz mi?
Yüzünüzde beliren gamzeleri sevdiniz mi hem,
ya da gözbebeklerinize kazınmış resimleri?

Bana öğrettikleri şey basitti;
Ve hepsini biliyordum; her şeyden herkesten önce.
Bunun içindir korkmuyorum belki başıma gelecek her türlü şeyden. Bedenimi incitecek iğnelerden, saçlarımı kazıtacak ilaçlardan,aynalarda korkutacak bitkinliğimden.

Gözlerinize cemre düştüğünde; baharı tanırsınız.
Ve eğer toprağı avuçladığınızda akmazsa avucunuzdan; kendinizi.

Hayatınızı sevin;
paha biçemediğiniz dünyevi bir heves gibi değil;
zorlandığınızda aradığınız nefes gibi...

Ülkenize uğrarsa yağmur ve kurak bir eylülse,
günlerden de çarşamba ise üstelik.
....

Şarkınızı söyleyin;
sizin gerçeğiniz güzel olsun,
sizin ömrünüz uzun.





N.K-2014