Serap ve serazat bir yalnızlıktır şimdi dünya

Şunlar (inanmayanlar) dünyayı tercih ediyorlar ve çetin bir günü arkalarına atıyorlar. (İnsan-27)

Serap bir yalnızlıktır şimdi dünya

Üç noktadan sonra hafızamı yitiririm hep… Kimisine göre nefes kesen bir dünya, kimisine (az) göre üç binden fazla tehlikesi olan ve dahası.
En çok ‘en’ lerin olması beni yazamaz ve yaşayamaz kılıyor, dünya ve içindekiler hakkında. Daha tam künhüne vakfı olamadığım ve bunun henüz çok ama çok uzakta olduğunu bildiğim…
Ufkumda beliren kar yağışı… Bana yorgunluğa devam pankartıyla gelen yalnızlıktan hemen önce… Ve sonrası için dilimin tutulduğu, korktuğum, kilitlendiğim dünya…
İki hece ve fakat can sıkıcı… Hezar endişe, binlerle musibet; yürüyen, dönen ve sonra hiç durmayan (deposu boşalana dek) bir vasıta-ı vasat…
Dün/ya ve içindekiler= Dünya
Hepimizin toplamı dünya.
Kendi toplamı ve ötesi.

Asude bir kış ülkesidir şimdi dünya

Yarına kalmayacağını bilen, dününü bugünden unutan ve bugünden çok umutlu, gayr-ı ihtiyari…
Zemheri bir kışa benzer, içindekiler olması gerektiği gibi olmayınca…
Yüreğine derc edilen hayatı, olduğu gibi yaşayamayanlara yazın da kıştır kışın da…

Serazat bir gölge, dırahşan bir mesiredir şimdi dünya

Hayat veren, verdiği hayatı yine parayla satın alıp ötede daha güzel bir şekilde tekrar onu onaracağını vad eden BİR’inin rasgele kullanılan bir mesiresi olmuş dünya. Gölge… iksir…
Gölge ile oturup kalkan içindekiler var ya…
İçindekilerin de içindekilerini içine alan bir gölge…
İçtir esas olan. Dış kabuk…
Hep o kandırır, ona kanılır ne hikmetse… Suç hep onun! Evet, hırsızın hiç suçu yok! Ne alakası varsa…
Ahh ey dünya
Ve ah ey ben
Birbirimizi aldatmayacağımız gün gelmeyecek mi?
Ne zaman akl edeceğiz.
Ne zaman var olacağız…
‘kömür gözlü fani dünya’
Ve ben…

M. Zahir Ertekin