Varsın kurusun hücrelerim, can çekişsin içimdeki her tür ve dahi her türlü sevda parçası.
Değilmi ki bir vakit seni bana yazan Hüda .
Değilmi ki en sonunda bile olsa, hayırlısını istemeyi akleden bu can.
O zaman takdir edenin, takdir ettiğine teslim olmak gerek tez vakit.
’Şimdi bana düşen güzel bir sabır’


Bir zamanlar seni ölümüne istedim, olasın diye benim. Sonra oluruna bıraktım, ölsün diye nefsim. Bekledim..
Sevdiceğim nasip olunca bir başka tene, döndüm baktım içime; nefis sağ, sevdam ölmüş ve ne kadar hatıra varsa sana dair hepsi düşman hattında. Bir taarruz halinde.
Hal böyle olunca, bir cahiliye adeti ifa ederken buluyorum bazen kendimi. Diri diri gömüyorum anılarımızı, masumiyetlerine aldırmadan. Bazende bir kahraman gibi kurtarıyorum onları toprağın altından, gömen ben değilmişimcesine. Zalimce deme sakın tavrıma! Zira o hatıralar öyle ansızın saldırmakta ki ruhuma, oracıkta can vermekten korkuyorum. Nefesim kesiliyor, sıkışıyor yüreğim, ciğerimi sökercesine acıtıyor, kanatıyorlar beni. O vakit ruhum öyle çaresiz, öyle mazlum oluyor ki acırsın. Elindeki son ve tek lokmayı yitiren bir çocuk kadar tarifsiz hüzünler yaşatıyorlar gönlüme.
Oysa ben, Havva’nın Adem’i yada Züleyha’nın Yusuf’u sevmesi gibi değil, toprağın yağmura sevdası gibi sevdalıydım sana.
Ben, toprağım; insanın özü, aşkı, öfkesi benden ibaret. Barındırmam bana ait olmayanı, çürür gider, saklamam. İyi olan ne varsa emanettir bünyeme, saklarım. İlla ki fayda bulur her canlı bir vakit.
...ve benim yaşam kaynağım, sen!
ben her gündoğumu sana hasret uyanır , can çekişirim kavuşuncaya dek.
Sensiz çorak, sensiz anlamsız, sensiz ölüdür her hücrem. Buluşmadan canlanmaz iyiliğim, bir olmadan yeşermez gülüşlerim.
Aslında bilirsin sen olmadan çatlar her zerrem, bilirsin her bulutlu gün daha bir umutla gözlerim yolunu, bilirsin de beklersin. Ben ölmeye yüz tutsam da azap eder gelmezsin. Şükür ki takdir eden değil, takdir edilensin ve ben buna hep hamdederim.
Madem ki ilahi emir denizlerle buluşturdu seni, madem ki zerrelerin karıştı deryalara... O zaman ’ bana düşen güzel bir sabır’ . Dile kolay, kalbe zor. Fikri güzel, tatbiki zor. Payıma düşen değilse vuslat, mukadderat, mukadderat.