Bir yaprak daha düştü bugün yer yer çatlamış betonun üstüne. Bir gün daha eksildi zamanı belirsiz ömrümün avuçlarından. Bir gün daha bir ömür gibi geçti sensiz bu bu zifiri karanlığın ortasında. Ve sen başka bir günün acısını yine kalbimin orta yerine bırakıp gittin. Ben yine her yalnız gibi yokluğuna direnişte , sen yine her arsız gibi bir başkasının yüreğindesin. Sen öyle bir inatla istemedin ki beni hayalini bile çok gördün için için yanan bu mazluma. Oysa ben senden gözyaşımın hiçbir damlasını esirgememiştim sevgili, senin defalarca kırıp yıktığın bu kalbi ben her sevda ateşinde toplayıp yeniden yaşatmıştım kendim için değil sırf bu yürek seni seviyor diye sırf sen tekrar geldiğinde kendine ait birşeyler bul diye bedenimde. Yine çekip gittiğinde kalbimi birkez daha parçalara ayır diye...


Ben öyle bağlıydım ki senin beni sevmeyen yüreğine, beni yerle bir eden her kelimene , bana yaşattığın bu acının zevkine , ben senin her bir hücrene öyle hayrandım ki. Senin dudaklarından çıkan her nefret dolu cümle bana öyle bir hediyeydi ki. Beni sevmemeni bile seviyordum adı nefrette olsa bana karşı bir şeyler hissetmen beni sana delicesine bağlıyordu işte öyle tutkundum ben sana.



Bana acı veren şey senin beni sevmemen değildi sevgilim, benim kalbimi kör zindanlara kapatan senin bana olan nefretin değildi. Sen bana yaşattırmadığın bir hayalî bir başkasının gözlerinde görmeyi istedin ya. Bir başkasının dudaklarından çıkacak her kelimenin kölesi olmayı kabul ettin ya. O zaman kırıldı ömrümün avuçlarında senin yokluğunla yanan kalbim. O zaman her şeye isyan ettim ben hatta ölmeni bile istedim. Bir mezarın başında delicesine anladığımı hayal ettiğimde bu kadar yanmadı yüreğim...


Sen beni hiçbir sözünle bu kadar aşağılayamamıştın. Senin gitmen bile yüreğimi darmadağın ederken, bir başkasına gitmen o duyguları bir başkasında hissetmen...


Ey Sevgili hala bir umudum olmasaydı bize dair senin döneceğin günü beklemez , gelmediğin her günde adını böyle ezberlemez , sen bir başkasının kollarında mutluluktan ölürken , ben senin için sana ömrümü feda etmezdim. Takvimden düşen her yaprak gibi bende artık kimsesiz ve anlamsızım. Herkes bir sonraki günü umutla beklerken ben bir köşeye atılmış , yıpranmışım.


Sen bir başkasının kalbinde koşulsuz bir yük olarak yaşarken ben bütün ayrılıklarımızı kendime borç bildim ne gecelerin arsız günahlarında unuttum seni ne de gündüzlerin saçma sapan sevaplarında. Ben senide yokluğunu da yüreğime borç bildim...