Keşke çocuk kalabilseydik. Aklımız ermeseydi etrafta olup bitenlere. Sadece yakar topta vurulduğumuz için acısaydı canımız yada körebe de sobelendiğimizde üzüldüğümüzle kalsaydık. Keşke çocuk kalabilseydik, küstüklerimiz hep oyunda mızıkcılık yapanlarla kalsaydı ve de bir daha ki oyun zamanına kadar kısa süren anlık kırgınlıklardan olsaydı küskünlüklerimiz. Keşke çocuk kalabilseydik sevdiklerimizin bir öpücükle, içten gülüşümüzle, uslu bir çocuk olacağım söz veriyorum deyişimizle bütün kederlerini alıp götürdüğümüze inancımızla onları mutlu edebilmeye devam edebilseydik. Keşke çocuk kalabilseydik, en kocaman süper kahramanımız bizim için hep annemiz babamız kalabilseydi, onları tek üzen şeyler sebze yemeyip bol abur cubur yememiz, dışarıda koşup terlememiz, terli terli soğuk su içmemiz yada düşüp bir yerlerimizi sakatlamamızla kalsaydı keşke. Keşke çocuk kalabilseydik, en büyük mücadelemiz babalarımıza upuzun sarı saçlı güzel kıyafetli Barbie bebekleri, o güzel hıphızlı giden havalı oyuncak spor arabaları yada komşu çocuğunda gördüğümüz harika parıl parıl kırmızı ayakkabıları aldırmaya çalışırken ki çabalarımızla kalabilseydi. Keşke çocuk kalabilseydik, yarının bize ne oyunlar oynayacağını değil de mahallenin çocuklarıyla yarın ne oyun oynasak diye düşünüp durabilseydik...
Bizler için çocukluğumuza geri dönmek zor. Bırakalım da çocuklarımız çocukluğunu çocuk gibi yaşasınlar.