Bana asla ismimle hitap etmezdi,”Necmettiiiin,sen misin?,hoş geldin gel bakalım”onun hakkında hatırladığım detaylardan biri ayak baş parmağıydı,bu parmak kangren nedeni ile kesilmiş,yukarı doğru kavis yapmıştı,çocukluğundan acı bir anıydı ,büyük şapkalı Fransız askerlerini,Arap alfabesini çözmeye çalıştığı günleri anlatırdı.Dökülen saçlarına görmeyen gözlerine ve kangren nedeni ile kaybettiği parmaklarına rağmen gülümserdi.Yaşadığı teras katında yalnız kaldığı an türküler eşliğinde ağlaldığına çok zaman şahit oldum.Nerdeyse bir asırlık yaşamında unutmadığı eski nişanlısımıydı onu ağlatan?yedi yıllık bir nişanlılık süresinden sonra ayrılmışlardı.Defalarca dinlediğim altın yüzük bulma öyküsünü ilk kez anlatırmış gibi heyecan içinde anlatırdı.İllk olarak oyun arkadaşlarına bu yüzüğün sahte olduğunu anlatmış onları kandırdıktan sonra babasına verdiği altın sayesinde “akıllı kızım”iltifatına mazhar olmuştu.O anlatırken tepemizdeki kızgın güneş yavaş yavaş saklanacağı dağa yaklaşmaya başlardı.