Güneş batmak üzereydi.Etraf yağmurun toprağa verdiği kokuyla insanları büyülüyordu.Sokakta ne kadar yalnız var birinin ona sarılmasını bekleyen.Garipti beklentiler.
Onlar ne istiyordu hayat onlara ne bahşediyordu şimdi.Ellerin ellerin diyordu şair öteki ise gözleri kapamış hayatı dinlemeye çalışıyordu.Ne kadar kalabalıktı ADALETİ arayanların sokağı.Yazmak istiyordu aynı zamanda da ve sevgiliyi,özleneni,unutulmayanı,anlatmak istiyordu böylece dağa kuşa böceğe belki de masum bir bebeğe…
Çok engeli vardı insanın sevmek için yaşamak için ölmek için bile birer engeli olan vardır belki de…Harfler yetersizdi çoğu zaman yazılar anlatılar yarı da kalıp hayat yaşanıyordu.Çünkü hayata sen dur dönme ben sana ayak uyduramıyorum diyemeyeceğimize göre el mecbur…
Yazık yazık hayatın adalet düzenini bozanlara.Haksızlık yapanlara ne demeli ya da hangi cümleler kurulmalı haksızlık karşısında susanlara…Ne yapmalı şimdi koca bir hayat sonuna ölene dek yaşanacak onca zorluk veya mutluluk…
Sonuna dek sevdiğime,belki bir gün tanışıp seveceğime,özlediğime bir ömür boyu,yanında mutlu olduğuma belki bir yaz ya da birkaç saat,ADALETİ bozan kıyısız dünyanın insanına,hakkın yanında ve hakka destekçilere…Hepsine bir yazı daha içimden geldiği gibi…