İnsan sevdiğine inanır. İnanmasa bile inanmak ister.

Adımı bu kadar güzel söyleyen bir kadından her "seni seviyorum" duyduğumda koşulsuzca inandım ben. Sormadım ve sorgulamadım. O bana "seni seviyorum" dedi ve ben inandım. Mutlu olmak için başka hiçbir şeyim yoktu çünkü. Çünkü o beni sevdiği için çok mutlu olacağımıza inandım. Hayatımda ilk defa bir şeyleri yoluna koyacağıma, O’nu anlayacağıma, beni anlayacağına, ikimizi anlayabileceğimize inandım. Bu denli bir hayal kırıklığı yaşamamak için kimseye bu kadar çok inanmamak gerekiyormuş.
Büyük kırgınlıklar yaşamamak için bu kadar çok sevmemek lazımmış. Böyle içten içe bağlanmamak lazımmış. Mutsuz olmayı istemiyorsan hiç kimseye inanmamak lazımmış.
Bunu bana adımı en güzel söyleyen kadın öğretti.

Sonrası böyle oluyor çünkü. Umutlarını yerlerden toplarken bir daha nasıl ve neye umut edeceğini bilemiyorsun. Bir insanı, hele ki "bir daha beni kaybetmeyeceksin" kelimelerini ağzından duyduğun birini kaybetmek çok zor. Çünkü umut edebileceğin, inanabileceğin hiçbir şey kalmıyor geriye.

Bir kez inandıysan sana "seni seviyorum" dediğinde, kalbine yerleştirdiysen bir kere o sözcükleri, ağzından çıkan her şeye inanmak istiyorsun. O ne derse doğru kabul ediyorsun. Nereyi gösterirse oraya bakmak, neye bakarsa onu görmek istiyorsun.
Birinin ağzından herhangi "seni seviyorum" sözüne, bu iki kelimeye inandıysan bir kere, yalnızca bir kere... geri kalan sözleri duymazdan gelemiyorsun. Hoşçakal bu yüzden çok acıtıyor. Bu yüzden hoşça kalınamıyor. Solunda bir yere "seni seviyorum"la yerleştirdiysen birini, kolayca söküp atamıyorsun. "Seni seviyorum"la kalbine giren birini basit ve herhangi bir veda sözcüğü ile oradan çıkaramıyorsun.

Benim hayatımdan öyle çekip gittilerki azizim, o çok sevdiğim insanlar beni öyle bırakıp gittilerki, beni dünyanın en kötü insanı olduğuma bile inandırdılar. Öyle seven, böyle giderse sen kötü bir insansın diyorum kendime. Ben onlara inanıyorum azizim. Onlar bana bir zaman beni sevdiğini söylediler, beni hiç bırakmayacaklarını...

Seni öyle bir inandırırlar ki, hoşçakal dediklerinde uzun süre bunun bir seçenek olduğunu kendine anlatamazsın. Zaten kalamazsında...

İnsan bir yalana bu kadar inanabilir mi? diye soracak olursan!
İnanır azizim. O yalana inanır. O yalanı sever. O yalanla sokaklarda el ele dolaşır, o sokaklarda yağmur yağdığında korkar, ayak izlerini yitirecek diye. İnsan o yalanla kahve içer, film izler, o yalanla sevişir bile insan. O yalanın nefesini, saçını, dudağını, boynunu, ensesini, avuçlarını koklar. O yalana güler, o yalana ağlar, o yalana düşer, o yalanla kalkar azizim insan ayağa. İnsan o yalanla ölmek ister bir kez yalan bir "seviyorum"la umutlandığında.

Sen hiç aşık oldun mu?
Bir kere olursan hep inanırsın çünkü. Ta ki yitirene kadar. Ve ondan sonra hiç bir yalana inanmazsın zaten.