6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1065
Okunma
sanki elinde balonları olan küçük bir kız çocuğuduydum kalabalıgın ortasında.renkgarenkti balonlarım Umutlarım gibi.karnım aç ayaklarım çıplaktı ama umutlarım yarınlarım dopdoluydu.hayaller kuruyordum.balonlarlarıma yüklüyordum umutlarımı yarınlara uçaktı.umrumda değildi hiçbir şey hiçbir kuvvet beni yıldıramazdı. her yenilgeden sonra ayağa kalkmayı başarmıstım..bu seferde öyle olur sandım.
YANILDIM...
.bir gece ansızın hastane kösesinde buldum kendimi ölümle savaşıyordum bana tercih hakkı verilmemişti bana verilen asıl ölümü yasarken yasamak beyaz giymek varken siyaha bürünmek Güne bir mezarın basında uyanmak saatlerce ağlamak bir avuç toprak kokusunu özlemek .nice enkazların altından sapasağlam cıkarken yoklugunun cıkardığı enkazda ölme hakkını verdiler bana..
İLK DEFA YENİLDİM...
yenilgim yoklunaydı hasretineydi oysa hasret balonlarım hiç olmamıstı benim.şimdi bilmediğim kentlerde hasret balonları ucuruyorum her gece sana bilmediğim cocuklarla oynuyorum gündüzleri bilmediğim cocuklar tarıyor saclarıma bilmediğim cocuklar tutuyor ellerimi...ve de hiç bilmediğim sesler süslüyor rüyalarımı uyanınca kulaklarımda kalan sesle gözyaşlarımın yağmuru başlarken kimseler silmiyor gözyaşlarımı....